ნაწარმოები შეიცავს უცენზურო ფრაზებს

თუ თქვენ გინდათ ნახოთ მხოლოდ ეს ნაწარმოები, დააჭირეთ აქ

  კარგა ხანს ვიბორიალე უბანში, რამოდენიმე მეზობელსაც მივადექი ფულის სასესხებლად, მაგრამ ამაოდ _ ლარიც ვერ ვიშოვე. არადა კატასტროფა ახლოვდებოდა. ის ის იყო, საცრემლე ჯირკვლებს დავუწყე წვალება, რომ თვალსაწიერის ბოლო დეციმეტრზე ჩემი ძმაკაცი(ვატულის შეყვარებული) დავლანდე და ოტებული ყიზილბაშივით დავედევნე.
  ფული არც მას უჭყაოდა, თუმცა იდეა აღმოაჩნდა, რამდენადაც მყარი, იმდენადვე გულისამრევი _ ბებიაჩემს ერთი ოქროს კბილი აქვს(კარგა ხანია შავი დღისთვის ვინახავ), წამოდი ამოვუღოთ და შენთვის დამითმიაო. რას ლაპარაკობ, შე ახვარო-მეთქი _ მრავლად შეურაცხვყე ძმაკაცი და წამოვედი.
  ნახევარ საათში დავურეკე _ წამო, განვკურნოთ ბებიაშენი პირის ღრუს სიყვითლისგან-მეთქი.
  არ შემეძლო მსგავსი საშინელების ყურება და სადარბაზოში დაველოდე. დაახლოებით ოც წუთში გამობრუნდა, ცხვირსახოცით სისხლში მოსვრილი კბილი გამომიწოდა და წარმატებები მისურვა. მართალია, თავს ყველაზე საშინელ ადამიანად ვგრძნობდი, მთელს სამყაროში, მაგრამ სუიციდზე ფიქრი რამოდენიმე დღით გადავდე და გავწიე ლომბარდისკენ.
_ ას ოც ლარზე მეტს ვერაფრით მოგცემ! _ გაიგიჟა თავი ცხვირგრძელმა და მკერდმცირე გოგონამ.
_ კი, მაგრამ ასე ცოტა რატომ გამოდის? _ თავი მოვისაწყლე.
_ ბატონო, ეს ხომ ნაკეთობა არ არის _ ჯართის ფასის გადახდა შემიძლია მხოლოდ.
_ რას ლაპარაკობ, გოგონი, ამისთანა სიბრძნის კბილია ჩამოსხმული და ამას არ ეძახი შენ ნაკეთობას? _ საშინლად გავვოცდი.
  უკანასკნელ წინადადებაზე ხმამაღლა გაეცინა, რამაც შედეგად ის მოიტანა, რომ ათი ლარიც წამიმატა და ლომბარდიდან გამოსულს მხოლოდ ას ოცდაათი ლარი, გატეხილი გული და თვითმკვლელობის იდეა გამაჩნდა. ამ სიტუაციაში კაზინოში წასვლა ყველაზე შესაფერ ქმედებად მივიჩნიე და ასეც მოვიქეცი.
  ჩემის აზრით, კაზინო ყველაზე ქართველთმოძულე დაწესებულებაა ჩვენს ქვეყანაში. აქ შეხვდებით საზოგადოების ყველა ფენას და რაღა თქმა უნდა საარსებო წყაროს დიდ ნაწილს ყველა იქ ტოვებს. მოთამაშეებში ასეთი გამოთქმაც არსებობს: მოგებული წაგებულია და წაგებული _ წყალწაღებულიო. ხშირად მიფიქრია იმაზე, რომელიმე მთავრობას სათამაშო დაწესებულებები რომ გაეუქმებინა, ვერცერთი მისი სოციალური პროექტი მოიტანდა უკეთეს შედეგს...
  პირადად მე ყველაზე მეტად რულეტკა მიზიდავს სათამაშოდ და დღესაც აღნიშნულ მანქანას მივუჯექი. საერთოდ, რულეტკასთან თამაშის მთელი ლოგიკა ულოგიკობაშია. სანამ ახალბედა ვიყავი, თითქმის ყოველთვის ვიგებდი, მაგრამ როგორც კი საქმეში მეხსიერება ჩაერთო, სწორედ იქ შეწყდა ჩემი წარმატებაც. მეხსიერება ყველაზე დიდი მტერია რულეტკის მოთამაშისთვის: დავუშვათ, ბოლოს ამოვიდა 32. შენ იღებ რამოდენიმე ციფრს და მათ შორის რვასაც(სრულიად შემთხვევით)... ამ დროს(ჰოი, საოცრებავ) 8 ამოვიდა სწორედ... მორჩა, მთელი ცხოვრება გემახსოვრება რომ 32-ის შემდეგ, ლოგიკურად, 8 უნდა მოვიდეს. ნებისმიერი სხვა ციფრის მოსვლას აპარატის მუხანათობას აბრალებ. თანდათანობით, ბევრი ასეთი ცრუკომბინაცია გელექება გონებაში და შენ ხდები ხელმოცარული.
  რამოდენიმე წარუმატებელი მცდელობის შემდგომ, ვიღაც მომიჯდა მარჯვნიდან. ჯერ ჩემს მონიტორს დახედა და იქ რომ ვერაფერი აღმოაჩინა სახეირო, მერე მე ამომხედა მწუხარე გამომეტყველებით _ არ გაქვს ბრატ დღეს პალასა?-ო.
_ რავი, ახლა დავჯექი, ამის დედაც-მეთქი.
_ კიდევ 25 მოვიდა! _ მომისამძიმრა.
_ ჰო, ვხედავ! _ ვუთხარი და ბურთულას ენა გამოვუყე _ გაგაფარჩაკებ-მეთქი.
  ის იყო, ოცლარიანი შევაცურე და ზეროსკენ მოვმართე თითი, მოულოდნელად უცნობმა ხელი გადმოყო და შვიდი ლარი დადო ჩვიდმეტზე _ ნახე, უეჭველად მოვაო.
  გაბრაზებულმა, დემონსტრაციულად გავაუქმე მისი ფსონი და ისევ ზერო ავიღე, მეზობელ ციფრებთან ერთად, თუმცა ეჭვმა შემიპყრო და სამი ლარი მაინც განვათავსე 17-ზე.
_ ჩვიდმეტი რა, ხომ გითხარი, ჩვიდმეტი! _ იბღავლა ჩემმა მეზობელმა და მე სირცხვილით თავი ჩავკიდე. თუმცა ას რვა ლარი მაინც მოვიგე იმ გათამაშებაზე და არც ეს იყო ურიგო.
_ ამის მერე დაგიჯერებ, ბრატ! _ დავამშვიდე ,,ბალეშჩიკი'' და ამით გათამამებულმა, ოთხ ცდაზე წამაგებინა ოთხმოცი ლარი.
  მერე ჩემი ტრიუმფის დროც დადგა: მთელი ტიერი ავიღე და განსაკუთრებით ციფრი 5 დავტვირთე. გაფაციცებით ვადევნებდი თვალს ბურთულას. ჯერ მოძრაობა შეანელა, მერე 14-ში ჩაგორდა, თუმცა ვერც იქ მოისვენა, განაგრძო გზა და ჩემს მიერ აღებული ციფრების მწკრივიდან სულ უკანასკნელში, 27-ში მოიკალათა. სიხარულისგან წამოვვარდი, მაგრამ როგორც კი ჩემს რეაქციას თვალი ჰკიდა, მაშინათვე ამოხტა და უკუმოძრაობა დაიწყო ახვარმა ბურთმა. ზედ 5-ის თავზე გამოელია ძალა, რაც იქნება იქნებაო, გაიფიქრა და ჩაეშვა ციფრში, რომელიც ყველაზე მეტად მაწყობდა. ოთხასი ლარი მოვიგე.
  ამის მერე გარდამავალი უპირატესობით წარიმართა ჩვენი ბრძოლა. ბოლოს დაღლა დამეტყო, ბურთულა კი სწორედ მაშინ შევიდა ეშხში. ნახევარ საათში მხოლოდ ოცი ლარი მედო ჯიბეში. მთლიანად 6-ზე განვათავსე, რაც სასტიკად გააპროტესტა ჩემმა ,,ბალეშჩიკმა.'' ხმაურზე დაცვის თანამშრომელი მოვიდა და კატეგორიულად მოგვთხოვა დაწესებულების დატოვება...
  სწორედ ამ დავიდარაბაში ვიყავით, როცა გავიგონე ხმა, რამაც უბედნიერეს ადამიანად მაგრძნობინა თავი _ სიქს, ბლექ! ფლიზ იორ ბეთს! _ უუტკბესი ხმით მომილოცა აპარატმა შვიდას ოცი ლარის მოგება და ამის პარალელურად, სამუდამოდ გამომაჭიტლაყეს იქედან.
  გარეთ გამოსვლისას, ჩემმა უცნობმა ,,ბალეშჩიკმა'' ჰონორარი შემახსენა _ ამდენი ხანი რომ მხურვალედ გგულშემატკივრობდი, კარგი ხომ იყო?!-ო.
  რაღას ვიზამდი  _ ოცი ლარი გავუწოდე _ მშვიდობაში მოგახმაროს ღმერთმა-მეთქი, მაგრამ მეტი რომ აღარ შეიძლება, ისე ეწყინა.
_ ბრატ, სხვანაირად კი არ გამიგო, მაგრამ აგერ, ბუდკაში ორმოცი ლარი მაქვს ვალი და კაცურად, ერთი ოცი ლარიც დამიმატე, თორემ შემჭამა იმ ოჯახქორმა!-ო.
_ მოიცა რა, ათასი პრობლემა მაქვს, თუ ძმა ხარ!-მეთქი.
_ სადაური ხარ, კაცურო კაცო, შენა?-ო.
_ გურული!-მეთქი.
_ აახ, მთლად ზემლიაკები ვყოფილვართ, ბიჭო, ჩემზე უფრო ჩოხატაურელი ჩოხატაურშიც არ დადის არავინ!-ო.
_ მთელი გულით მახარებს შენი გურულობა, მაგრამ თავადაც ისე ძალიან მჭირდება ფული, რომ მეტს ვეღარ მოგცემ!-მეთქი, ვუთხარი და ზურგი შევაქციე.
_ მოიცადე, სად მიდიხარ, ბიჭო, საუბრისას ზურგს რატომ მაქცევ? _ ტანსაცმელზე მომქაჩა.
  დარტყმაში მთელი ძალ-ღონე ჩავაქსოვე, მაგრამ თქვენც არ მომიკვდეთ _ არ წაქცეულა. სამაგიეროდ, ისეთი პასუხი დამიბრუნა, ყველა თანავარსკვლავედმა ერთდროულად ჩამირბინა თვალწინ და ორთავ ბეჭით გავეკარი მიწას. თფუ, შენ კაცი არ ყოფილხარო, მომაფურთხა კიდეც და გაიქცა.
  ნაცემსა და უზომოდ შეურაცხყოფილს. შვიდასი ლარი ისევ ხელუხლებლად მედო ჯიბეში და მხოლოდ ამით შემეძლო თავის დამშვიდება.
  ნერვიულობისგან ყელი მთლად გამიშრა და მაღაზიაში შევიარე ლუდის შესაძენად. გამოსვლისას, როგორც კი ბოთლი პირზე მოვიყუდე, ხალხის უზარმაზარი ტალღა დამეჯახა და წარმიტაცა.
  მალევე გავაცნობიერე, რომ რატომღაც, ადამიანთა იმ ჯგუფში ვიმყოფებოდი, რომელსაც მრავალგზის დიდი ჯგუფი მოსდევდა დედ-მამ-დედმამიშვილ-წინაპარ-მომავლის გინებით... რა ძნელი წარმოსადგენია, თუ როგორ მეწყინა ეს ამბავი _ სასწრაფოდ განვერიდე დევნილ-მადევრებს და ტროტუარზე გავდექი სეირის საცქერლად.
  როგორც გაირკვა, პედარასტ-ლესბოსელების უფლებების დამცველთა აქციას თავს დასხმია პედარასტთმოძულე ქართველთა უზარმაზარი არმია და ,,ეოტნათ მტერი.''
_ მოდი აქ, სად გარბიხარ, შე ეშმაკის მოციქულო! _ დამფრთხალი მამათმავალი წინ გამოეგდო ვეება არგანით შეიარაღებულ მღვდელს და სწორედ ჩემსკენ მორბოდნენ.
  პედარასტს აქედან მეც შევუბღვირე და იმანაც მიგანა, მაგრამ არ გაუმართლა _ იმავ წამს, მამაომ არგანის მოკაუჭებული თავი გამოსდო ფეხში და ორივენი მტვრიან ქუჩაში გაგორდნენ.
  ცხოვრებაში პირველად ვესწრებოდი ღვთისმსახურის ბრძოლას ეშმაკის მოციქულთან და საშინლად გავხალისდი.
_ მიდი, მამაო, ურქინე, მიადისკრიმინაციე, ეგ ჩათლახი, ეგა! _ ვაგულიანებდი ზეაღტაცებული და იმანაც ყურად იღო ჩემი რჩევა _ მეტოქეს ცხვირ-პირში დაუშინა თავი.
  თავის მხრივ მამათმავალმაც გაიბრძოლა და ზემოდან მოექცა მამაოს, თუმცა კისერი გაეხლართა ჯვრის სატარებლად ჩამოკონწიალებულ ვერცხლის ჯაჭვში და ამაოდ ცდილობდა თავდახსნას.
  ბოლოს, ძალიან რომ შეწუხდა, იკადრა ხელის გამოღება _ ერთი ხელით წვერებში ჩააფრინდა მამაოს. მეორეთი კი _ თვალებში. მამაომ უცებ გამონახა კონტრილეთი და მკლავზე უკმინა. პედარასტმა ერთი საზარლად დაიწივლა, როგორღაც მოახერხა ჯაჭვისგან თავის დაძვრენა და წამოხტა, მაგრამ მამაომ ქამარში წაავლო ხელი და აღარ მისცა გაქცევის საშუალება.
  სანამ მიწაზე გორაობდნენ, არავის მიუქცევია მათთვის ყურადღება, მაგრამ ფეხზე მდგომიარეებმა რომ განაგრძეს ჩხუბი, მაშინ კი დაიძრნენ ქართველი პატრიოტები პედარასტის ჩასაქოლად, რაც პოტენციურმა მსხვერპლმაც შენიშნა და სხვა რომ ვეღარაფერი იღონა, მღვდელს მუცელში ჩაარტყა თავი, თავად კი ზეადამიანური სისწრაფით მოკურცხლა. წელში ორადმოხრილი მამაო მკლავებზე გადამესვენა.

                                      (შემდეგ თავში დავამთავრებ)