ნაწარმოები შეიცავს უცენზურო ფრაზებს

თუ თქვენ გინდათ ნახოთ მხოლოდ ეს ნაწარმოები, დააჭირეთ აქ

- მამაო, ლუდს ხომ არ ინებებთ, ყელის გასასველებლად? - დაბნეულობისგან მხოლოდ ამის თქმა მოვახერხე.
  მღვდელმა მადლიერი გამომეტყველებით ამომხედა, რაც თანდათანობით მრისხანებით შეეცვალა.
- შენა, შვილო, შემთხვევით ,,იმათიანი" ხომ არ ხარ?! - დამიღრიალა.
- არა, მამაო, როგორ გეკადრებათ?! - დავირცხვინე.
- აბა ეგ სახე ვინ შეგილამაზა ასე გულდასმით?
- ძველი ცოდვებია, მამაო!
  ცოტა ხანი გამომცდელად შევცქეროდით ერთმანეთს. მერე ეჭვი შემომიძვრა, გულზე მძლავრად ჩამჭიდა სველი ხელები და სულ რომ არ ვაპირებდი, ისე მათქმევინა:
- მამაო, მკრეხელობაში ნუ ჩამომართმევთ, მაგრამ თქვენ სანზონელი წკიპურტა არ ხართ?
- (ხანგძლივ დუმილს ფართო ღიმილი მოაყოლა).
- ვაახ, ბიჭო, შენს სახელს დღემდე ლეგენდად ინახავს თაობები, ეს რას დამსგავსებიხარ, ტო!.. (მერე გამახსენდა. რომ წკიპურტას კიარა, მღვდელს ველაპარაკებოდი და უმალ შევიცვალე კილო) მაპატიეთ, მამაო, უცებ ემოცია ვერ შევიკავე აღელვებისგან!
- (სევდიანი მზერით მიპასუხა).
  მცირე ხანს კიდევ ვათვალიერეთ ერთმანეთი. მერე შემებრალა. მერე შემჯავრდა და მოვისურვე სასწრაფოდ გავრიდებოდი.
- მამაო, იქ რომ შარვალ-კოსტუმიანი ტიპი მიდის, მაგას ისეთი ჩათლახური პროფილი აქვს, პედ... ცისფერი თუ არა, იეღოველი მაინც იქნება, დარწმუნებული ვარ!
- აბა სად? - იღრიალა.
- აი იქეთ! - ქუჩის მეორე მხარეს გავახედე.
- ოხ ეგ მაზაკვალი, იპარება არა? - ჩაიხიხინა და სირბილით გამოუდგა. მერე მობრუნდა, ძირს დავარდნილი არგანი აიღო და ისევ გავეშებით დაედევნა ,,იეღოველს".
  ვახ, ეს რა იდიოტური დღე გამითენდა, თფუი ეშმაკს! - სამჯერ მივაფურთხე ზნედაცემულ ანგელოსს და ზურგი ვაქციე სანახაობას.
  მერე საათს დავხედე და კისრისტეხით გავიქეცი ზურას ბინისკენ.
  ზარზე, ახლადგამომცხვარმა დედამთლიმა გამიღო კარი.
- როგორ ბრძანდებით, ქალბატონო იამზე, გილოცავთ შვილის გაბედნიერებას! - სიმწრით შეკოწიწებული ღიმილით გადავეხვიე, მაგრამ მხოლოდ დუმილი მივიღე პასუხად.
  ჩემს ხმაზე ზურას მამამაც გამოიხედა და სასტუმრო ოთახისკენ გამიძღვა, ჩემს მილოცვაზე კი, არც მას გამოუხატავს დიდი სიხარული. გულმა რეჩხი მიყო - აქ რაღაც ვერაა რიგზე-მეთქი, გავიფიქრე ოთახში შესვლისას.
  სუფრას ათიოდე ადამიანი შემოსხდომოდა და მათ შორის ჩემი თანაკლასელის გაბადრული სახე რომ არ დამენახა, დავიფიცებდი, ვიღაცის დაკრძალვაზე მოვხვდი, ქორწილის ნაცვლად. პრინციპში, ქორწილზე მეტად, პურისჭამა უფრო ეთქმოდა ამ მცირედხალხმრავლობას.
- დედოფალი სადაა, შეჩემა? - ვკითხე ზურას, მილოცვას რომ მოვრჩი.
- მეორე ოთახშია გასული - ახლავე შემოგვიერთდება.
- ბიჭო, ამ ხალხს რა სჭირს, ყველას სახე რომ ჩამოსტირის... მშვიდობა ხომ გაქვთ?! - წავჩურჩულე.
- თემო, არ მოსწონთ და რა ვუყო, ვინც მიყვარდა ის მოვიყვანე ცოლად.
- ?!
- ბიჭო, ცოტა... რთული წარსული აქვს მარის... რაღაც ისე კი არ იფიქრო, შეჩემა... ადრე თუ გვიან შეეგუებიან ჩემებიც, აბა რა იქნება?
- ბაზარი არაა, ბრატ! - ბეჭზე მოვუთათუნე ხელი, სოლიდარობის ნიშნად.
- სად ხარ, გოგო, ამდენ ხანს? მოდი, ჩემი მეჯვარე უნდა გაგაცნო, გასძახა პატარძალს ზურამ.
  ოთახში შემოსულ გოგონას რომ შევხედე, თვალთ დამიბნელდა და სკამზე დავეხეთქე მექანიკურად. მერე ისევ წამოვდექი, ხელი გავუწოდე და ისევ დავეხეთქე სკამზე. მერე მინერალური წყალი მოვსვი და ხველა ამივარდა. მერე შემწვარი ბადრიჯანი მივაყოლე და უფრო გამიძლიერდა ხველა. ბოლოს, ცრემლები მოვიწმინდე, მაპატიეთ-მეთქი, წავილუღლუღე და ვიგრძენი, რომ ძალიან საბრალო გამომეტყველება მქონდა იმ წუთს.
- ზურა, რაღაც უნდა გითხრა! - წავჩურჩულე.
- სსს! - ტუჩებთან მიიტანა თითი - მერე განვაგრძოთ ეს თემა!
  თამადამ (რომელთანაც მტრობის ხანგძლივი ისტორია მაკავშირებდა) ორი მერცხლის სადღეგრძელო შესვა(სწორედ დღეს რომ გადაწყვიტეს ბუდის აშენება), მაგრამ ისეთი სახე ჰქონდა, აშკარად არ უყვარდა მერცხლები... მეგობრებო, მოდით, შევსვათ ამ ორი გვრიტის სადღეგრძელო, იხარონ და იბედნიერონ მუდამ! - დაასრულა ამ სიტყვებით.
- აკი მერცხლებიო? - სცადა ზურამ გახუმრება, მაგრამ არავის გასცინებია.
  სუფრის თამადა, ბატონი ნოშრევანი,  ადამიანთა იმ კატეგორიას მიეკუთვნებოდა, ჩვენში ,,დამრტყმელი-პურისმჭამელი"-ს რომ ეძახიან. ახლაც, მართალია პურს საკმაოდ უგემურად ღეჭავდა, მაგრამ გაფაციცებით დაეძებდა მიზეზს, ვინმესთვის მუშტი რომ ეთხლიშებინა.
  პრინციპში, მარტო ნოშრევანი კი არა, ყველა დაძაბული იყო, მათ შორის ყველაზე ძლიერ - მე. მთელი დღის უსიამოვნებებმა ერთად მოიყარეს თავი ჩემს გონებაში და სამომავლოებსაც რომ ვჭვრეტდი, სისხლის ტკივილს განვიცდიდი.
- ბატონებო, მოდით შევსვათ ბ-ნი ზოსიმეს და ქ-ნი იამზეს სადღეგრძელო... პატარძლის მშობლებს რა ქვიათ? - გადაულაპარაკა ზოსიმე ბიძიას, მაგრამ როგორც აღმოჩნდა, არც მას სცოდნია მძახლების სახელები და თამადა სირცხვილით გაწითლდა. - პატარძლის მშობლებსაც გაუმარჯოს, იცოცხლონ და იბედნიერონ! - ჩაილაპარაკა და სასმისს ებრდღვნა ტუჩებით.
  მე ძალიან მალე მომეკიდა სასმელი და საოცარი თავგანწირვის ხარჯზე ვახერხებდი იქ გაჩერებას. ზოსიმეც მძულდა, იამზეც, ნოშრევანი ხომ მძულდა და მძულდა(რომელიც ასევე მძულვარებით შემომცქეროდა და საფერფლეს ეფერებოდა ნერვიულად), მაგრამ ყველაზე მეტად ნეფე-პატარძალი აღმიძრავდა ზიზღს.
- ყველაზე მეტად დღეს მეშინია სიკვდილის! - ხმამაღლა ჩავილაპარაკე.
- რატომ, ბატონო? - დაინტერესდა ჩემს გვერდით მჯდომი, ცეცხლისფერთმიანი კაცი და გულდაგულ მომითვალიერა სახე.
- ამ ცხელ გულზე, ღმერთი რომ ახლოდან ვნახო, მაგარ შარში გავეხვევი, ზუსტად ვიცი!
  უცნობმა ჩათვალა. რომ ჩემთან საუბრის გაგრძელება აღარ ღირდა და ქათმის ფრთა გადმოიღო.
  ნოშრევანმა დედმამისშვილების სადღეგრძელო დალია და აღმოაჩინა, პატარძალს ძმა დაჰღუპვოდა რუსეთ-საქართველოს ჯერჯერობით უკანასკნელ ომში.
- ახლავე გამოვასწორებ, ბიძია! - მიმართა პატარძალს და განსხვავებული სასმისი მოითხოვა.
- მოდით, იმ ბიჭებს გაუმარჯოს, ვინც საქართველოს სადარაჯოზე დაეცნენ (აქ ნოშრევანს პოლიტიკა მოაგონდა და მაშინვე წაუხდა თამადობა), ისინი გმირები იყვნენ და გმირულად აღესრულენ(გაანათლოს ღმერთმა მათი სული), მაგრამ ჩვენი მთავრობაა დასახვრეტი(მაგათი...), ამ უაზრო ომს რომ შეაწყვიტეს უცოლშვილო ბიჭები...
- კიდევ ერთხელ ვინც ახსენებს ,,უაზრო ომს", სახეს ავახევ! - იმ დღეს წერას ვყავდი აყვანილი.
- ბატონო?! - შეწყვიტა სადღეგრძელო ნოშრევანმა.
- კიდევ ერთხელ ვინც ახსენებს გატერმინებულ ,,უაზრო ომს", სახეს ავახევ! - გავიმეორე მშვიდად.
- თქვენ, ყმაწვილო, ვიცი რომ მწყრალად ხართ ზრდილობასთან, მაგრამ მთლად ასე წახვედი ხელიდან?!
  (ერთხელ, პუშკინის ბაღში, ნოშრევანი სრულიად შემთხვევით გადააწყდა, მის ქალიშვილს, რომელიც კალთაში მეჯდა და მოურიდებლად მეალერსებოდა... ეს გახლდათ ჩვენი მარადიული მტრობის მიზეზი)
- უწესო, უზრდელი, მოღალატე და გამყიდველი თავად ბრძანდებით, ბატონო ნოშრევან!
- გაათრიეთ ეს ლაწირაკი გარეთ, თორემ ჩემს საქციელზე პასუხს არარ ვაგებ მერე! - ჩაისისინა ნოშრევანმა.
- ბატონო ნოშრე...
- შენი ნოშრე არ ვარ მე!
- ბატონო ნოშრე, შენ იმ პედ... არაკ... ადამიანთა კატეგორიას განეკუთვნები, დიდგორსაც რომ უაზრო ომად მონათლავდა, აღმაშენებელს რომ წაეგო. შენ რომ საფეხბურთო მატჩის ჩანაწერს განმეორებით გაყურებინონ, აუცილებლად გამარჯვებულ გუნდს უბალეშჩიკებ, რადგან წარმოდგენაც არ გაქვს რომ უღირსი გამარჯვებაც არსებობს და ღირსეული მარცხიც... და თუ ბალეშჩიკობაზე მიდგა საქმე, ეგ დამარცხებულს უფრო ესაჭიროება - გეცოდინება, ალბათ, ბალეშჩიკობა ქართულად გულშემატკივრობას ნიშნავს...
- (ნოშრევანმა გაოცების ნიშნად ხელები გაშალა) - რითაც ყველას აგრძნობინა, რომ მინიმუმ იდიოტს წარმოვადგენდი.
- შენ ისიც არ გესმის, რომ უაზრო ომში დაღუპული ბიჭების სიკვდილიც უაზრო გამოდის, ხოლო ვინც სამშობლოს იცავს, მისი ომი არასდროს არის უაზრო.
- გაიგე, ბიძია, ომი ჩვენ დავიწყეთ და იმიტომ იყო უაზრო, თორემ იმ გმირების შეურაცხყოფა კი არ...
- რომელი სახელმწიფოში შევიჭერით, რას ეძახი შენ ომის დაწყებას? მახსოვს, ეგ წყეული ომი ახალდასრულებული იყო, ერთი ჩვენი პოლიტიკოსი(დაღლილი ვირის მეტსახელით ცნობილი) მოსკოვს გაიქცა - შეგვინდეთ ბატონო სიბრიყვე, გადააგდეთ ჩვენი ნაბოზარი მთავრობა, მე ჩამაყენეთ სათავეში და თქვენი ყურმოჭრილი ყმა ვიქნები აწ და მარადის, უკუნითი უკუნისამდეო... მერე ერთმა ქალმაც მიბაძა დაღლილ ვირს... ნოშრე ბატონო, თქვენ ალბათ მაშინ გულზე მუშტს იბრაგუნებდით და ერთი სული გქონდათ ზემოთქმულის აღსრულებამდე...
- რამდენს ბედავ, შე ღლაპო, ჰა? - მაგიდას მუშტი დაარტყა ნოშრევანმა.
- შენც დაღლილი ვირი ხარ, ნოშრე ბატონო და საქართველოც შენისთანებმა აქციეს დაღლილი ვირების ქვეყნად. ბალახი გინდა და იმიტომ ყროყინებ, თორემ კურტანს უხმოდ აიტან! ისე, რომ იცოდე, იმ შენს აღმაშენებელს, გიორგი VII მირჩევნია, რვაჯერ რომ შეებრძოლა თემურ ლენგს, მერე რა, რომ რვაჯერვე დამარცხდა. შენი გოგოსთვის კი არაფერი დამიშავებია და ნუ მიბრიალებ თვალებს თუ კაცი ხარ!
  მერე დედოფალს მივუბრუნდი:
- მაკუნა, სახლში წამოეთრიე და შენს გარდამავალი ორიენტაციის ქმარს მიხედე, თორემ აქვე გადაგაბრუნებ და ტრაკზე გცემ, შე...
  თავში მძიმე საგნის(სავარაუდოდ, ნოშრევანის მიერ ნასროლი საფერფლის) მოხვედრამ შემაწყვეტინა მონოლოგი. მერე ყველაფერი ბუნდოვნად მახსოვს. დანამდვილებით ვერ ვიტყვი, მაგრამ ნოშრევანზე გამეტებით ზურა მირტყამდა მგონი... მე კი გონების დაკარგვამდე, განუწყვეტლივ ვიმეორებდი მეხსიერების ფსკერიდან უადგილოდ ამოტივტივებულ ფრაზას ,,დურ აზ გორგასლან!"...
სახლში დაბრუნებულმა, ჭიშკარი კვლავაც უხმაუროდ გავაღე, მაგრამ შუა ეზოში გადავაწყდი გაქვავებულ ჭუჭულას.
- ჭუჭუ დეიდა, მშვიდობა ხომ გაქვთ?
- ვის რას უშავებდა?! - ჩურჩულით მიპასუხა.
- ვინ?
- ვატული.
- ?!
- ვინ დაღუპა ჩემი ოჯახი, ვინ გაგვწირა ასე სამუდამოდ? - ჭუჭულას თვალები გაუფართოვდა და მოულოდნელად სიცილი აუტყდა - აი, იქ არის! - თავისი ბინისკენ გაიშვირა თითი.
- ვინ?
- ვატული.
  უზომოდ დაბნეულმა შევაღე ჭუჭულას ბინის კარი და მოულოდნელობისგან იქვე ჩავიკეცე - ოთახის შუაგულში, საგანგებოდ დადგმულ ტახტზე ვატულის უსულო სხეული ესვენა.
- ნაზი დეიდა(ჭუჭულას ასე ერქვა სინამდვილეში), ეს ვინ გააკეთა?
- ვინ დაღუპას ჩემი ოჯახი, ვინ გაგვიმეტა ასე სამუდამოდ? - გაიმეორა ანგარიშმიუცემლად.
- არ იცი ვინ იყო?
  ჭუჭულას ღაპა-ღუპით გადმოსდინდა ცრემლები და მკერდზე მომაყრდნო ჭაღარა თავი. დიდხანს ვტიროდით ასე. მერე სავარძელში ჩავჯექი და ღმერთთან საუბარში გავერთე:
_ ღმერთო, რატომ ხარ ასეთი გულქვა, რად წაიყვანე ვატული, ის ხომ ისეთი უმანკო, ზრდილი, ზნეკეთილი იყო...
  მერე შევასწორე ნათქვამი:
_ არა, უფალო, შენ უკეთ სჯი, ალბათ! წინასწარ განჭვრიტე რა მისი სულიერი დაცემა, დროულად გაიყვანე ამა ქვეყნიდან...
  მერე ისევ ეჭვი შემეპარა:
_ არა, ღმერთო, შენ რომ სამართლიანი იყო, აუცილებლად ამარიდებდი დღევანდელ განსაცდელს და გუშინვე მომიღებდი ბოლოს...
  საბოლოოდ ღმერთის უღმერთობაზე ფიქრით გულმოწყლულს ჩამეძინა და ხალხით გადაჭედილი კორიდა მესიზმრა:
  სისხლის სუნით აყროლებულ ქვიშაზე ორნი ვიდექით - მე და ლურჯ-წითელ სამოსში გამოწყობილი ტორერო. ბრბოს არ მოსწონდა, რომ ვიყავი ძალიან მშვიდი და ტორეროს მოუწოდებდნენ ჩემს გასაღიზიანებლად. ცხოველი, რომელიც დღეს უნდა მოეკლათ, მე გახლდით სწორედ, ოღონდ ხარის ნაცვლად, რატომღაც, ვირი ვიყავი.
  ტორერო ფრთხილად მომიახლოვდა და ფერდში მატაკა შუბი. მე ტკივილს ტლინკები დავუშინე და არენას ორი წრე დავარტყი საბრალო ყროყინით. მაყურებელმა ერთხმად შესძახა ,,ოლე"! გონს მოსვლაც ვერ მოვასწარი, მეორედ დამშუბა ტორერომ. ძალიან მეტკინა, ყირამალა გადავედი, ქვიშა დავკბინე და გადარჩენის შეუძლებლობაზე ფიქრში ვიყავი გართული, მესამედაც რიმ ჩამერჭო შუბი. ოხ შე პედარასტო, დედას გიტირებ-მეთქი, ამოვიყროყინე და ტორეროს დავედევნე. ის ის იყო, დავეწიე, ცხვირწინ აფრიალებულმა წითელმა დროშამ წამართვა ყურადღება.
  აქამდის მხოლოდ მოთელვა ყოფილა. რომ მეგონა შუა ომში ვიყავი, აღმოვაჩინე, რომ მთავარი ბრძოლა აწი იწყებოდა - არენაზე დღევანდელი კორიდის მთავარი გმირი, თავით ფეხამდე მეწამულ სამოსში გამოწყობილი იმპრესარიო გამობრძანებულიყო.
  დიდხანს მაწამებდნენ, მჭვრეტელთა საამოდ - ქანძი გაქმწყდა სირბილით. ბოლოს, სიმწრისგან, საკუთარი ხორცის გლეჯვა დავიწყე. მოწყურებულზე მესიამოვნა სისხლის გემო და ხარბად დავეწაფე. ამან ცოტა მომაღონიერა და ისევ დავერიე ტორეროებს. მერე ძალა გამომაცალა სისხლდენამ. დავეცი. ბოლოს კი, ისე მოვკვდი, იმპრესარიოს ერთხელაც არ დასჭირვებია დაშნის გამოყენება.
  როცა გამომეღვიძა, ცივ ოფლში ვცურავდი. ნაცემი სხეული ძლივს ავითრიე და ონკანს შევუშვირე თავი, მერე სარკეში ჩავიხედე და შეძრწუნებამ ერთ ადგილს მიმალურსმნა - სარკიდან ჩემი ორეულის ნაცვლად სახედარი შემომცქეროდა, საოცრად ნაცემი, დაქანცული სახით.

  ერთი წლის შემდეგ:

  მე ისევ ჭუჭულას ბინაში ვცხოვრობ, იმ განსხვავებით, რომ ქირის ფულს აღარ ვუხდი. ახლა მთლიანად ჩემზე აქვს მონდობილი თავისი ბედი. ყოველ საღამოს, როცა ბინაში ვბრუნდები, ისიც მალევე შემოდის ჩემთან და დაძინებამდე მიყვება თავისი ქალიშვილობის პერიოდის ისტორიებს. მერე ვატულის დაღუპვას და ბედის ირონიით, სწორედ იმ დღეს გათხოვილ მაკუნას იგონებს და ცრემლი აწყვეტინებს საუბარს. მერე მცირე ხანს ჩემს მოფერებაში ატარებს და მემშვიდობება.
  ვატულის მკვლელი, სწორედ მისი ტრფობის ობიექტი, ჩემი ძმაკაცი აღმოჩნდა. იმ საყოველთაო აღტყინების ჟამს, ქართველ პატრიოტთა რიგებში მყოფ ჩემს ძმაკაცს, ოტებულ პედარასტთაგან ერთ-ერთში, სწორედ ჭუჭულას ვაჟიშვილი უცვნია. მერე, სარამოხანს, უბანში შემოფეთებია ვატული და ნასვამს, გულში ჩაუცია დანა.
  ანტიდისკრიმინაციული კანონის შემოღება სექსუალური უმცირესობების მიმართ ქართველთა დამოკიდებულებას ვერაფრით შეცვლიდა, თბილისს ,,ვატულის წყევლა" რომ არ დამართოდა. საქმე იმაშია, რომ ყოველ შებინდებისას, ქალაქში ვატულის მოძრწიალე სული ჩნდებოდა, რომელიც ასევე დისკრიმინირებულ პედარასტთა მრავალრიცხოვან ამალას სარდლობდა და სადაც კი ჰეტეროსექსუალს მოიხელებდნენ, უარესი რომ აღარ შეიძლება, ისეთი დისკრიმინაციის ქვეშ აყენებდნენ. აჩრდილთან ბრძოლაში ამაოდ დამშვრალმა ბევრმა ღვთისმსახურმა გაიხადა კაბა. ვატულის გულის მოსაგებად, თბილისში მამაკაცთა საგრძნობი ნაწილი გაპედარასტდა.
  ზურამ ცოლის შერთვიდან სამ თვეში ჩამოიხრჩო თავი, ყველასათვის უცნობი მიზეზით. ქმრის ოჯახიდან მეორე დღესვე გამოგდებულ მაკუნას სულზე მოუსწრო პროსტიტუციის ლეგალიზაციის შემოღებამ და აღარ დასჭირვებია საკურტიზანქალოდ თურქეთს წასვლა.
  მე, უკვე რამდენიმე თვეა, გაზეთების დამტარებლად დავიოწყე მუშაობა. ხანდახან მეტრო რუსთაველთანაც მიწევს გავლა და ჩემს ნაცნობ შავკანიან მათხოვარს, მექანიკურად ვუყრი მუჭში ხურდებს. ისიც, რატომღაც აღარ მემტერება და მხიარული ჭყლოპინით ხვდება ჩემს ყოველ გამოჩენას.
  ერთხელ, კაფე ,,თბილისში" ხაჭაპურს და წვენს შევექცეოდით, როცა მომიყვა: ჩვენთან, ნამიბიაში, პაჩტი ყველა მათხოვრულად ვცხოვრობთ, ძიმაო და იქ რომ ამ ხელობით თავი ირჩინო, იმენნა მაგარი პროფესიონალიზმია საჭირო, ძიმაო, გაიგე?! მე იმენნა რამდენიმე ქვეყანაში ვარ ნამყოფი, მაგრამ თქვენნაირი მათხოვრები(ალბათ, თქვენ რომ მათხოვრები გყავთო, ამას გულისხმობდა) არსად შემხვედრია, ძიმაო! აქედან რომ წავალ, იმენნა მაგარი ვიქნები ამ საქმეში, ძიმაო, რა!

  ორი წლის შემდეგ:

  დღეს ჩემი ერთადერთი მეგობარი გავაცილე ნამიბიაში. წასვლამდე ლუდს ვწრუპავდით და უკიდეგანო სევდას ვიყავი მიცემული, როცა მითხრა: ახლა უკვე აღარ მეშინია, ძიმაო! იმენნა მეგამათხოვარი მივდივარ აქედან, ძიმაო! დაენძრათ ნამიბიელ მათხოვრებს, ძიმაო!
  მერე თვითმფრივანის ტრაპიდან დიდხანს მიქნევდა ხელს.
  ნამიბიავ, არც შენა გყავს შვილი დასაკარგავი?! - გავიფიქრე ცნობიერების ოაზისში იმ წამს აღმოცენებული ფრაზა და ცაში აჭრილ თვითფრინავს ჰაეროვანი კოცნა დავადევნე.
  მერე ჩემს ირგვლივ ყველაფერი ბურუსში რომ ჩაიძირა, აღმოვაჩინე, თვალები ცრემლით ამვსებოდა.