ყველა უიღბლობა ნორმალურია,
ყველა უბედურება ნორმალურია,
უერთმანეთობაც ნორმალურია,
ანომალია მხოლოდ ჩვენი
დროებითი ერთად ყოფნა იყო...
_
ამგვარ ცხოვრებას ისე შვეჩვეიე,
ვეღარ ვგრძნობ ვერაფერს,
როგორც წვიმაში გალუმპული კაცი,
ცალკეულ წვეთებს...



***
კარგია, რომ არსებობენ
ეს ოხერი თაგვები შენს საძინებელში.

როცა გძინავს ან ძილისაკენ მიიპარები,
რამე ხმაური დაგიფრთხობს ძილს,
ანდაც შეგაკრთობს ცივი თითების შეხება,
ნისლივით რომ გადააცოცდება შენს გახურებულ სხეულს,
შენ შეგიძლია  ეგ ყველაფერი დააბრალო თაგვებს
და თავი მოიტყუო ,
რომ არავინ არსებობს შენს ოთახში,
სულიერი არ დადის და არ გაბრუნებს  წამიერ სიფხიზლეში.
ხომ იცი, რომ ასე არაა? ვიღაც ყოველთვის არის
შენს ჩაბნელებულ ოთახში, ვიღაცის სული,
ანდაც გარედან შემოყოლილი ლანდი,
ანდაც შენს ცოდვებს გამოქცეული სინანულის ლანდი.
ხომ იცი რომ ძირს ნივთებს არ ყრის,
ღია ფანჯარაში ქარისგან შერხეული ფარდის შეხება.
ხომ იცი რომ ვიღაც მოხვევს ხოლმე ხელს,
შენს ჩამწკრივებულ ნივთებს და ისვრის ძირს,
შენ რას გაიგებ რისთვის...
შენ უბრალოდ თავს იმშვიდებ და ქარისგან
აცეკვებულ ფარდას შეკრავ თოკივით.
რა შეაჩერებს ლანდებს და მოჩვენებებს,
რა გადაიყვანს მათ პარალელურ სამყაროში?
შენს ოთახში მობინადრე თაგვები თუ შენი უგულო ლოცვა?

კარგია , რომ ვარსებობ მე და
შეგიძლია მე დამაბრალო შენი უხასიეთობა,
ან ბედნიერებისგან დავლილი ჟრუანტელი.
ან დილით ჩაის გაკეთების მიზეზად მაქციო,
და მერე უკეთეს ხასიათზე გახვიდე
სხვასთან შესახვედრად.

კარგია, რომ ფიქრობ,
თითქოს ეგ ყველაფერი ჩემ გამო ხდება
და სულ გავიწყდება შენ მიერ მოკლული
და დამარხული ბავშვების არსებობა.