ნაწარმოებები


კონკურსი- “ლექსების გამოფენა/ასი სიტყვა“. დაწვრილებით ფორუმზე, კონკურსების განყოფილებაში.     * * *     გამარჯვებას ვუსურვებთ გმირ უკრაინელ ხალხს რუს აგრესორზე.     * * *     დიდება უკრაინას !!! Сла́ва Украї́ні !!!

ავტორი: პილიგრიმი
ჟანრი: პროზა
25 მარტი, 2015


პილიგრიმები / ამბავი N3

  სახლზე მეტად ,,ერთი ჭირიანი ოდა“ უფრო ეთქმოდა ახლა. ბოძებზე შემდგარს ფიცრული კედლები ისე ჩაშავებოდა, შეღამებისას აღარც ჩანდა. ფანჯრები  ჩამპალ-ჩამსხვრეული _ ქარი დანავარდობდა ოთახებში და ვერც კი ამჩნევდა აკრძალულ ალაგს ყოფნას. კიბის ჩაშლილ საფეხურებში ლეღვს ამოეყო თავი, რომელიც ჰა, ჰა და მოისხამდა. სასტუმრო ოთახში მერცხალს ედო ბინა _ მთელი იატაკი მოთეთრებული იყო ბარტყების სკორეთი.
  კარგა ხანი იყო გასული მას მერე, რაც უკანასკნელმა მიმჭლევებულმა თაგვმა დატოვა აქაურობა, ისევე როგორც პატრონმა სახლისა. ოღონდ პატრონის წასვლა რაღაცნაირი, გაპრანჭულად ზეიმური იყო _ მთელი სოფელი მიაცილებდა ხელში ატატებულს.
  მერე მარტოობის წელიწადი ბევრი...
  ბევრი თურმე ათასს ნიშნავდა ძველად.
  სახლს ათიც არ დაჭირვებია, ნასახლარს რომ დამსგავსებოდა.
  მყუდროება ზამთარში ერღვეოდა ხანდისხან. საძინებელი ოთახიდან იქვე მდგარ კარალიოკის ხეზე მოსულ შაშვებს თოფს ესვროდნენ პატარა ბიჭები. აივსო ოთახი სიგარეტის ნამწვებით, ტალახითა და ფურთხით.
  მერე თითისტოლა გოგო გამოჩნდა საიდანღაც...
  გამოჩნდა კიარა, მოგრიალდა...
  არა, მოქარბორბალდა.
  თან მოიტანა ხმაური, სისუფთავე და სიძვა.
  კატია ვიქტორევნა ვარო, თავს ასე აცნობდა სოფლელებს. (ვიქტორი გარდაცვლილს პატრონს ერქვა სახლისას).
  გოგო ქართულად ვერ მეტყველებდა, მაგრამ ცხვირი ჰქონდა ვიქტორისეული.
  რუსულად მოლაპარაკე მდედრის გამოჩენას სპერმატოზოიდთა მასობრივი აღტყინება მოჰყვა ადგილობრივ ჯეელთა სათესლეებში. ვინ აღარ იბრალებდა კატიასთან მრუშობის ცოდვას. მომსვლელ-წამსვლელთა სახელების დახსომებას ვეღარ აუდიოდა სახლი.
  გოგომ პირველსავე დღეებში შემოსა იგი ახალი კარ-ფანჯრებით. იატაკი მოხეხა, ჭერი ჩამოწმინდა, ბუხარში ცეცხლი დაანთო...  გვიანია, ჩემო კარგო, გვიანი! _ ფიქრობდა სახლი თავისთვის და ამის მიუხედავად, თვალს აღტაცებით ადევნებდა ყოველივეს.
  შენ უბრალოდ მომსვლელ-წამსვლელი ეძახე იმა ჯეელთ და კატიამ ყველა მათგანს უპოვა საქმე შესაფერი.
  ზოგს დურგლობა ემარჯვებოდა.
  ზოგი ხურო იყო.
  ზოგი მიწას ჩხვერდა.
  ვიქტორის დროსაც არ ყოფილა აქაურობა ასეთი მშვენიერიო _ აღიარა სახლმა ერთხელაც, მაგრამ მაინც ქვასავით ცივი დაურჩა სული.
  მერე ერთი ბიჭი მოვიდა.
  შენ რა ხელობა აგდის ხელზე? _ ჰკითხა კატია ვიქტორის ასულმა.
  მე? _ ცოტა დაიბნა უცხო _ მე სიყვარული მჭირს შენი...
  დანახვისთანავე არ მოეწონა სახლს _ თვალებში სიკვდილი ედგა სიძეს.
  სუსხი აზრობდა ყოველივეს, სადაც ის ჩაივლიდა. ჭირხლი ეკვროდა მისი საძინებლის ფანჯრებს. კბილს კბილზე სცემდა კატია, ქმართან ალერსისას...
  ვიქტორი უწოდეს ბავშვს. ყინულიან წყალში აბანავეთ-ხოლმეო, ბრძანა მამამ _ ახალშობილის თვალებში მდგარი მზე აშინებდა.
  თანდათანობით მაინც იწყო დნობა კაცმა.
  ჯერ ცხვირი გაუთბა.
  მერე ყურები.
  მერე ხელ-ფეხი.
  მკერდსაც მისწვდა სითბო.
  თვალებს არიდებდა შვილს _ ეგენიც რომ გამითბეს დავიღუპე და ეგ არისო...
  მერე კატიას ღირსება შეუგინეს ღობის გადაღმა. კაცს ჯერ კიდევ ედგა მცირედი ღონე ოჯახის დასაცავად...
  ქალმა რის ვაი-ვაგლახით მიასვენა ტახტთან ქმარი, რომელსაც დანის შავი ტარი ამოზრდოდა ფერდთან. მიცვალებული სულ სხვანაირი იყო _ უყინულო. დამდნარი თვალებიდან უკანასკნელი წვეთები იღვენთებოდა და ტახტიდან გადმოკიდული მარცხენა ხელის გავლით წვეთავდა იატაკზე.
  ძირს კი პატარა ვიკა ხოხავდა და მზით ავსებდა ოთახს.
  მამის განსასვენებელსაც მიატანა. მცირე ხანს გაოცებით უთვალიერა სითბოშემორჩენილი ხელი და თითებით მოეჭიდა მერე.
    გაუჭირდა ტანის აზიდვა ბავშვს.
  ბოლოს მაინც მოახერხა ფეხზე წამოდგომა და ღია კარს მიღმა გადღაბნილ სოფელს გახედა მზით.
  გათბა სახლი.

კომენტარები ილუსტრაციები რეცენზიები