მე გღალატობდი...ღალატის ბნელი,
გაუმხელელი ,კუთხით-
საფირონ ...
დასვრილ თითებით , დასვრილ ხელებით,
რომლებსაც ერთხელ, - მკერდზე დავიწყობ
და დავსვენდები... შენგან და ჩემგან,
როგორც პეპელა მესამე ღამით.
და სახლი ჩემი,გახდება მიწა
მასზე აღმართულ ,გრანიტის ჯვარით.
მაგრამ მანამდე უნდა დავემხო -
მეორედ, რადგან შენს წინ დავემხე,
ეს მაშინ ,როცა ჰყვაოდა სული
და წმინდა გრძნობის,სიტყვით გაგემხელ-
როგორ,დარობდა ტიალი მდელო,
ტრამლად ქცეული სისხლის საკნები.
ო,მაშინ იყო თვალები შენი-
ჩემი სიჩუმის , ჩუმი გამგები.
ახლა ღალატით გწვდები,საფირონ...
სხვა არაფერი ჩვენს შორის-არ,დგას
ერთხელაც ალბათ ვინმეს ხედვაში,
ვიპოვი შენი თვალების მაგვარს
და ეს იქნება გარდაცვალება...
რადგან მე ახლა ჩემს თავს ვღალატობ,
ერთ დროს ქრისტიან სისხლით დავლილი ,
ღმერთ ამოცლილი გულით ვწარმართობ .
და წარა-მარა მცნებან დარღვეულს,
მომელის ეშმას მწველი ხითხითი,
იმ ჯოჯოხეთის შესასვლელ კართან
სადაც ვიქნები,ფერფლი, -რიგითი...
მე,გღალატობდი,რადგან მჯეროდა
თითქოს სიყვარულს მარხავს -
ღალატი...
მაგრამ ამ წუთშიც ისე მაკლიხარ
თავდაპირველად , როგორც დამაკლდი...