მეჩვენა, ერთ ღამეს-
გადავუმალე საკუთარ
თავს ყველაფერი,
გარდა ჩემივე თავისა.
გადავუმალე ყველა მოგონება,
სხვათა სხეულებზე
ფეხდამცდარი ფიქრები და
რაც მთავარია,-
სხვების არსებობა.

პირველად ვხედავდი
საკუთარ თავს ასე თვალნათლივ,
სხვისი თვალების გარეშე.
ვისხედით ერთად, თითქმის პირისპირ,
და ვპატიობდით ყველა ტკივლს,
რომლებიც სხვების გამო
მივაყენეთ ერთმანეთს.
და ყველა ქცევას, ვითომდა
სხვათა საამებლად მოგონილს.

და ვხედავდით,
რომ ჩვენ ფესვები ვართ,
მიწის ქანებიც,
და ზედვე იზრდებიან სხვები,
რომელთაც ვერასოდეს ვნახავთ,
რომელთაც ჩვენსავით არასოდეს
დასცდებათ, რამე მადლიერების მსგავსი.

და ამბობდა ხშირად,
-შეეშვი იმაზე ფიქრს
თუ როგორები არიან,
ჩვენს ხელისგულებზე გაზრდილი
დაკოჟრილი ხეები,
ჩვენივე ზურგზე დაგებული გზები.

ის არაფრით გავდა ღმერთს და
ნაღდი მასში მხოლოდ ეს იყო.

მეჩვენა თითქოს,
ამ ერთი ღამით,
ვისაც ვუყვარდი და
ვინც ზრუნავდა-
მეც ის მიყვარდა სწორედ.