რაღა აზრი აქვს ლოდინს წერილის,
აღარც დარეკავ,
მალე დილაა.
და მთვარის ლანდი, გადაწვენილი
ფერმკრთალად თვლემდა კამელიასთან.

ვთამაშობ ჩემთვის,
უფრო თავს ვირთობ,
ასე ეშვება ლექსების ფარდა.
შუაღამე კი, როგორც თაღლითი,
დილამდე ბოლო ხურდამდე მფანტავს.

არაფერია, ალბათ გამივლის
ჩემივე თავი,
ლექსებით მდარე...
ფეხმოტეხილი ძველი სკამივით
ვერაფრით დავდგი მე ჩემი დრამა...