მე ამაყი ვარ, რომ ქართველი ვარ,
და რომ ბობოქრობს ჩემში გენია,
და რომ დრო მოვა,რომ ჩემს ქუჩაზე,
ისეირნებენ ვით რუსთაველზე.
მე კი ვიწვები მაშინ ხის ძირას,
და იშვიათს თუ გავახსენდები,
ჩაიმუხლებს და მოყვება ზღაპარს,
(უცხო სრულებით)
თითქოს შორს ვიყო და
ის ზღაპარი მე არ მენახოს...