ნაწარმოები შეიცავს უცენზურო ფრაზებს

თუ თქვენ გინდათ ნახოთ მხოლოდ ეს ნაწარმოები, დააჭირეთ აქ

ჩემი  ფოტო-აპარატი

.... ნინო ჯიუტი გოგო იყო, ჯიუტი და მიზანდასახული... გათხოვებაზე არც უფიქრია ალბათ, დიდი მიზნები ქონდა... ბერლინი უყვარდა წიგნებში ამოკითხული... მუზეუმებიანი კუნძულების ქალაქი... ბიძას აყოლებდა ხოლმე იქურ ამბებს... ბერლინის ხედებს ახატვინებდა და მერე ოცნებობდა... ოცნებობდა ახლოდან ენახა ბერლინის მტვრად ქცეული კედელი და ბიძამისის მოხატული მარტოხელად მდგომი ქვის სტელა... თბილისში ისევ წითელი დროშა ფრიალებდა... ლენინის მოედანზე გრძელ პალტოში გამოწყობილი უსახური ბეტონის ნაშთი წარბებშეყრილი უცქერდა დიადი პოემის ავტორის სახელობის ქუჩას_ალბათ პარლამენტის შენობასთან მდგარ ნამგალ-უროიან „ნაშებს“ ელოდებოდა მაგრამ რისთვის კაცმა არ იცის_საბჭოეთში ხომ სექსი არ იყო, მერე 91_ში როცა „ვიღაც მელოტმა და ტყირპიანმა დიადი კავშირის დაშლა გამოაცხადა ამ გრძელ პალტოიან ბელადსაც გამოუყვანეს წირვა... ნინო კი ისევ გერმანიაზე ოცნებობდა... მასწავლებლობაზეც ოცნებობდა დედამისის მსგავსად... ხოდა ადგა და ცოდნის ტაძარში ჩააბარა ,თსუ_მაშინ მარტო სახელი არ იყო თუმცა მაშინაც ბლომად იყვნენ „კანიაკის ბოზი“ ლექტორები, სომხურ „ბაგრატკუცუნზე“ რო გაცვლიდნენ ოთხიანს... ნინოს ეზიზღებოდა ასეთი როჟები, შანიძე ერჩია ყველას ერთად აღებულს მარა შანიძე მკვდარი იყო და რას იზამდა, ისევ გაბრიჩიძის უემოციო მონოლოგებისთვის უნდა ესმინა... ბიძასთან და დეიდასთან ცხოვრობდა ნახალოვკაში სამხატვრო სახელოსნოში, მუდამ ნაცრისფერი საღებავით მოსვრილი „დუბლიონკით“ დადიოდა ვარაზისხევზე. მერე ბიძას სახლი დაუწვეს... 38 წლის ნაშრომი ფერფლად ექცა, ფერფლად იქცა „მგელზე მჯდომარე“, „ჩრდილიდან გამოსვლა“, „იზოლდას გამოღვიძება“... ტიროდა ბიძა,  ნაცრისფერ ანგელოზებს ხატავდა სულ და გაუფრინდნენ ანგელოზები... კონკურენტებმა ჩაძირეს ალბათ... მთაწმინდელი ჩუბჩიკა იქნებოდა ან ვერელი ბუღაძე, შეიძლება ფოთელი მეზობელი რევაზაც ყოფილიყო ვინიცის, მე ვფიქრობ ასე თორემ თვითონ სამივე ძმაკაცად მიჩნდა, კალოუბანში ერდად ხუხავდნენ არაყს და „სილიოტკას“. მერე ვაზისუბანში გადავიდნენ, მამუკა სკოლაში მიიყვანეს და ბებოც უნდა ჩამოეყვანათ... ბებო მახსენდება ხოლმე სურათებს რომ ვათვალიერებ, მაგრამ მარტო მისი დამჭკნარი ხელები მახსოვს  ატატებული რომ დავყავდი ხოლმე, უჭირდა მაგრამ სიამოვნებდა ალბათ. ვერ იტანდა თბილისს მაგრამ მაინც წამოიყვანეს, გამოკეტეს „მოსკოვის პროსპექტის“ სამოც კვადრატში და რაღა ექნა, ნინოს და მამუკას უქსოვდა წინდებს ზამთრისთვის_“ხევსურის ქალას რა უნდა ქალაქშიო“_ამბობდა ალბათ, თბილისში კი სულ ციოდა_ვინიცის რატომ... ამდროს ნინო და მამუკა რუსთაველზე ხინკალს უბრახუნებდნენ_“მთიულური“ ერქვა მარა მაინც „ელდეპოდან“ მოჰქონდათ მორჩენილი ტავარი და მერე შეაცხელებდნენ ხოლმე... ისხდნენ დეიდაშვილები სახინკლეში და თეფშზე მორჩენილ წვენს ხვრეპდნენ სხვების გასაგონად, გარეთ კი რუპორში ჩასძახოდა ზვიადი... მალე ნინოს უნივერსტეტში აუკრძალეს სიარული_თბილისი ჰავანას დაემსგავსა, ტყვიების წვიმა მოდიოდა მთავრობის შენობასთან , ბიძამ კი განაგრძო ანგელოზების ხატვა... სახლში იჯდა მთელი დღეები ნინო, გარეთ მხედრიონელები დააქროლებდნენ „სოროკაძინებს“ ქამარში გარჭობილი ნაგნებით, კალაშნიკოვებითა და ლიმონკებით მოძრაობნენ_თავი ჩეგევარები ეგონათ და ამდროს კიტოვანის დასიგუას შნირები იყვნენ, ერიდებოდა ნინო მათთან შეხვედრას, ხანდახან თუ გადავიდოდა ხოლმე ავლაბარში მადონასთან, „კერასინკა“ არ ქონდა მადონას და ჟენშენის ჩაითი თბებოდნენ, ვინიცის რამდენ ჭიქას სვამდნენ კუბოკრულ პლედ წამოსხმულები რომ ჭორაობის ხასითზე მოსულიყვნენ...                              მერე გამოჩნდნენ ვიღაც ვითომ კეთილის მსურველი ნაცნობები და ნინოს ერთი ახმახი ტიპი გაურიგეს... არ ფიქრობდა ნინო ალბათ გათხოვებაზე მაგრამ ბერლინიც შორს იყო... მერე ოპერაში ანტრაქტი გამოცხადდა და ქვეყანას ორკილოგრამიანი მასტი მოევლინა... დიდი ბაბუის სახელი დაარქვეს როგორცყოველთვის ხდება ხოლმე... მერე ბევრმა თვემ ჩაიარა, ბევრმა სიმწარემ და ტკივილმა... დარჩნენ ნინო და ბაბუის მოსახელე, ააა ჰოოო კიდევ კამერა იყო და კამერის უკან ვიღაც ახმახი რომელსაც „ფოტოგრაფს“ ეძახდა ბაბუის მოსახელე, სულ აინტერესებდა ვინ იყო ეს უცნობი და რატომ უღებდა სურათებს... იშვიათად მოდიოდა „ფოტოგრაფი“ და არც დიდხანს ჩერდებოდა, ამდროს სულ ცუდი აურა იყო სახლში... „ფოტოგრაფობაზე“ ოცნებობდა ბაბუის მოსახელე და გერმანიაზეც ალბათ...