რეალობამ მომიცვა, მერე დასცხა და მკერდთან, ცოტათი გადამღეღა.
მე საკმარისად მძიმე აღარ ვარ, რომ გავამრუდო.
ცხოვრება არასოდესაა ისეთი, როგორიც მინდა იყოს.
აზრი არა აქვს არაფერს, პალოს ვითხრი თუ ღუზას, ქვას ჩავირტყამ თუ აგურს.
ხოდა ცინგლივითაა მომდგარი სიცოცხლე ნესტოებთან, მხოლოდ იმასღა ვფიქრობ, რომლიდან გამოვუშვა,
მაგრამ ვერ გადამიწყვეტია, იმ დედანატირი ვირივით შუაში ვარ, მაინც მოვკვდები, მაგრამ შიმშილით, ჩემი არჩევანით კი არა.
ძალა, რომც მქონდეს მაინც ვერაფერს შევცლიდი, მაცოფებს.
ბლიად