ნაწარმოები შეიცავს უცენზურო ფრაზებს

თუ თქვენ გინდათ ნახოთ მხოლოდ ეს ნაწარმოები, დააჭირეთ აქ

მისი სოფელში ჩამოსვლის დღე ზედმეტად ცხელი იყო.  მახსოვს, ბებია ამბობდა ასეთი სიცხე არასდროს ყოფილაო. ჰორიზონტს თუ გახედავდი, მოგეჩვენებოდა, რომ ცა დნებოდა. საერთოდ, ასეთ დღეებში, ცა ძალიან ახლოა ხოლმე, იმდენად ბევრ წყალს იწოვს მზე, ვეღარ იტევს  და ამის გამო დაბლა იწევს ღიპივით, ზეცა სუქდება, ძველ წონებს იკრეფს, ცოტა ხნის წინ ოფლად გადენილს. მეტს აღარ იწვიმებსო სინოპტიკოსმა თქვა, თუმცა გახურებული სხივები ცეცხლის წვეთებივით ეცემოდა დედამიწას.

სიმართლე გითხრათ, დიდად არ მახსოვს. აქა-იქ მაქვს მოგონებები, როგორ გვიშლიდა ხოლმე ბავშვებს მისი სახლის წინ თამაშს, როგორ არ გვიშვებდა ეზოში, თუ ბურთი გადავარდებოდა და ა.შ. ძალიან მისტიურ პიროვნებად მეჩვენებოდა. სულ სახლში იყო, სვამდა. მხოლოდ არაყის საყიდლად თუ გამოდიოდა ხოლმე სოფელში, ბორჯომის, ნახევარ ლიტრიანი, შუშის ბოთლები ჰქონდა და იმაში უსხავდა ხოლმე ბებია. ხო, საყვარელიც ყავდა და მის მოსაყვანადაც გამოდიოდა ხოლმე.

პირველად, მაშინ დამაინტერესა მისმა პიროვნებამ, როდესაც გავიგე, რომ მის საყავრელს ანგელოზა ერქვა, სულ მაინტერესებდა რატომ ერქვა ასეთ ქალს ანგელოზა და რატომ დადიოდა მაინდამაინც ამ კაცთან. ეს ქალი, მის მისტიურობას კიდევ უფრო ზრდიდა.  კვირაში ერთხელ მოყავდა ხოლმე, თავისი ვირიტაჩკით. ხორციანი ქალი იყო, წითელი ლოყებით და ბებერი თვალებით.

ერთ ჩვეულებრივ დღეს, ბავშვები წრეშიბურთს ვთამაშობდით (კრუგოილატკა), უცბად მისი სახლიდან ყვირილი გაისმა, მერე კი გინება, ანგელოზა გააჯვი აქედან შენი დედა მოვტყანო, ბავშვები გავჩერდით, ყველამ ერთად ცქვიტა ყურები. ცოტახანში ქუჩის კარიდან ტანსაცმელშემოხეული ქალი გამოვიდა, მისი ცალი ძუძუ ახლაც მახსოვს, თეთრი იყო, როგორი თეთრი თანაც, დიდი კერტი ქონდა, თითქმის შავი, საიდანაც სისხლი მოსდიოდა, მთვრალი იყო, არც შემოუხედავს ჩვენთვის ისე წავიდა. მერე ისიც გამოვიდა, გვაგინა აქ ნუ თამაშობთო, მე გავბრაზდი, ვინაიდან ვიცოდი დედის გინება არ უნდა მომეთმინა, მაგრამ მისი ძალიან მეშინოდა, რაც მეტად მაინტერესებდა მით მეტად მეშინოდა. გამომეკიდა, კოჭლობდა და ჯოხს ხმარობდა ხოლმე, თან მთვრალი იყო, ფეხი ქვას წამოჰკრა და მტვერში ჩაეცა, გაქცეული ბავშვები გაჩერდნენ, მარჯვენა ხელის საჩვენებელი თითების მიშვერა დაიწყეს და სიცილი, თეონა ცაცია იყო ამიტომ მარცხენა ხელის საჩვენებელს უშვერდა. მე ყველაზე ახლოს ვიყავი მასთან, ვხედავდი როგორ წვალობდა ადგომისას. გაშეშებული ვიყავი, ვერ ვიძროდი. როცა ადგა და მტვერის ჩამოფერთხვა დაიწყო, წამით შემომხედა, ტიროდა. წავიდა. ისე, რომ უკან აღარ მოუხედავს და არც ბავშვების დაცინვისთვის მიუქცევია ყურადღება. ისევ შევიკრიფეთ ბავშვები იმ ადგილას, განა ჯინაზე ვაკეთებდით, უბრალოდ სხვა ყველგან რუ იყო და არ გვინდოდა ბურთი დაგვსველებოდა. ხუთი წუთი არ იყო გასული, მან ღობიდან, წინა დღის გადავარდნილი ბურთი გადმოაგდო.

მეორე დილით მკვდარი იპოვეს, ძალიან დამთვრალა და გული გასკდომია. მისი შვილიშვილი ჩამოვიდა თბილისიდა, რომ დაეკრძალა, აქამდე შვილი მეგონა ხოლმე, როგორც წესი თვეში ერთხელ აკითხავდა ხოლმე, ისედაც. გასვენებაში ათი კაციც კი არ მისულა, არც არავის უტირია.

გულში ჩამრჩა. ზოგადადაც ხშირად ახსენებდნენ ხოლმე მას და ვერ დავივიწყებდი. ლოთი იყო, ამიტომ, როგორც წესი, ცუდ მაგალითად მოჰყავდათ. მაგალითად როცა ვსვამ ორ-სამ ჭიქა არაყს, ბებია, ახლაც კი, როცა უკვე თხუთმეტი წელი გავიდა მისი გარდაცვალებიდან, მეუბნება ხოლმე, რომ დალიე დალიე, შენც მისნაირი გახდებიო. როგორ ვთქვი, მისი გარდაცვალების შემდეგ ბევრს საუბრობდნენ მასზე და მეც ჩავეკითხებოდი ხოლმე, ეს რატომ, ეს როგორ, მართლა? საბოლოო ჯამში შევეცადე ყველა ამბავი შემეკოწიწებუნა, დამელაგებინა და დასასრულ-დასაწყისიანი, პატარა ისტორია შემეკრა თავში, რომელიც მინდა, რომ მოკლედ მოვყვე.

ნიკო პაპა, ლოთი ნიკო, ქრისტეს შობიდან ათას ცხრაას ორმოცდამეორე წელს დაბადებულა. ქრისტე ხომ იცით? ღმერთის შვილი იყო, რომელიც განკაცდა და ადამიანური ბუნებაც შეიმოსა, ის მაგალითია ყველა ადამინისთის მიმტევებლობისა, სიყვარულისა, უცოდველობისა და თავგანწირვისა. მისი გზაა, გზაა უბრალოებიდან თავგანწირვამდე. ნიკო სხვანაირი იყო, ერთით კი გავდა იესოს, მამა არასოდეს ენახა. ჩემი აზრით, მამამისის ომში წასვლამდე ერთი დღით ადრე ჩაისახა. ბოლო, გამოსამშვიდობებელი სექსის დროს. დაუტოვა, მარტოხელა დედას საჩუქარი. დედა სულ მტირალი ახსოვს, აიღებდა ხოლმე მამის დატოვილ ნიშნობის ბეჭედს (რომელიც არ იცოდა რატომ დარტოვა) და ისე ტიროდა ხოლმე, ბოლოს ძაფი გაუყარა და ყელზე დაიკიდა. მას მერე აღარ უტირია, სულ თან დაატარებდა ხოლმე და აღარ ნერვიულობდა, ვინაიდან ყოველთვის ზედ ეკიდა. დიახ, გაგვიბოზდა ნიკოს დედა. ნიკოს ყურადღებას არ აქცევდა ხოლმე, ხან ვინ მოჰყავდა ხან ვინ. ბიძაჩემმა მითხრა, ნიკომ ერთხელ დალია და ყვიროდაო, რომ დედა უბნის რწმუნებულმა მომიკლაო, მინეტს არ უკეთებდა, ღირსება კიდე ჰქონდა შერჩენილიო და იმან ცემაო, მერე დედამ დამინახა რომ ვიყურებდოდი კარიდან და შიშველი დავინახეო და მაგიტომ წავიდაო. კი, ცამეტი წლის იყო ნიკო, როცა დედამ მიატოვა. არაფერი დაუტოვებია მისთვის. სახლის, წინა დღის მომზადებული წვნიანის და ბეჭდების გარდა. იმ ძაფზე, რომელზეც მამამისის ბეჭედი ეკიდა, თავისიც წამოუხვია და ნიკოს ლოგინის თავზე დაუკიდია წასვლის წინ.

დედის წასვლის შემდეგ, მამის ძმამ წაიყვანა ნიკო და ის ზრდიდა. თუმცა ოცი წლის, რომ გახდა სახლიდან გაუშვა. ასე უთქვამს, რომ ნიკო ერთად ვეღარ ვიცხოვრებთო, ჩემი ქალიშვილები გაიზარდნენ და მეუბნებიან, რომ გვეუხერხულება მასთან ერთად, ერთ ოთახში ძილიო. მართლაც, ერთი თვრამეტი წლის იყო, მეორე თექვსმეტისა და უკვე ძალიან ლამაზები. ამდგარა ნიკო და წამოსულა, გოგოები კი ისე დაემშვიდობნენ თითქოს მართლა წუხდნენ მის წასვლაზე.

როგორც მითხრეს, ცემენტის ქარხანაში დაუწყია მუშაობა და საერთო საცხოვრებელში ცხოვრობდა ხოლმე მუშათაკავშირისა. ფიზიკურად ძალიან ძლიერი იყო, ბიძამისს ყოველთვის ეხმარებოდა ხოლმე მიწის დამუშავებაში. ბოლოსკენ კი მთლიანად ის აკეთებდა ყველაფერს, ტუბერკულიოზის გამო მარცხენა ფილტვ-ჩაკეტილ და დაუძლურებული ბიძის შემყურე. სამსახურში მალევე ჰქონდა წინსვლა, დააწინაურეს კიდეც მუშების ზედამხედველად, მისი ყველას ეშინოდა, თავის დროზე უცემია რამოდენიმე და ხმა იყო გავარდნილი მის დარტყმაზე. არ ვიცი, როგორ ხდებოდა ხოლმე ეს ყველაფერი, მაგრამ ადგილობრივი კომუნისტური გაზეთის ყდაზე უნდა დაებეჭდათ ნიკო და ფოტოგრაფიც მოვიდა სურათის გადასაღებლად. ასე გაიცნეს ერთმანეთი მან და მისმა მომავალმა მეუღლე ნინამ. მაშინ არ იცოდნენ, მაგრამ ორი წლის მერე მაჭანკალმა შეკრა მათი კავშირი.

დაქორწინების შემდეგ, ნინამ საოჯახო ბიბლიის წაკითვა სთხოვა. როდესაც პირველად წაიკითხა ბიბლია ქრისტეს გაუგო. მასაც არ ჰყოლია მამა და ისიც მიატოვეს როცა ყველაზე მეტად უჭირდა. ამაზე, უკვე ჩემი პირადი მოგონება მაქვს, მახსოვს როგორ ყვიროდა ხოლმე, ლამა საბაქთანიო. ეს, ალბად, იმიტომ დამამახსოვრდა, რომ მაშინ არ ვიცოდი რას ნიშნავდა.
კარგად ვიყავითო, ასე ეუბნებოდა ხოლმე თავის ცოლზე მეზობლებს. დალევის შემდეგ კი ლანძღავდა და ჩაქუჩს ეძახდა, ჩემი კაკალივით გულის გამტეხავი ხარო. ერთ დღესაც თანამშრომლებს გაჰყოლია დასალევად. მაგრად დაულევიათ და შემდეგ ბოზიც მოუყვანიათ, ერთი ყველასთვის. ნიკო ტუალეტში იყო გასული, სუფრაზე დაბრუნებულს კი დახვედრია, უკვე გახდილი და მაგიდაზე გადაყუდებული შიშველი ქალი. უფროსო მოდი მოდი პირველი შენო, უთხრეს მუშებმა. უყოყმანია ნიკოს, მე მინდა რომ ეყოყმანა, უყოყმანია არ მინდაო, ცოლი მყავსო. ახსენდებოდა თავისი ცოლის გაბრწყინებული თვალები და მკვრივი უკანალი, თვალები იმიტომ, რომ უარი ადვილად ეთქვა, უკანალი კი ამ ქალისა არ მოეწონა, ჩამოკიდებული ქონდა, ცელულიტებიანი. დალეული იყო და მაინც აუდგა, მეძავიც აღზნებული იყო, ამდენი ლოდინით დაღლილს მუცლის მხრიდან ჩაეპარებინა ხელი და კლიტორს ეთამაშებოდა, შიგადაშიგ კი სამ თითს, ყველას ნეკას და ცერის გარდა, შეიყოფდა ხოლმე ვაგინაში. ნიკომ გახდა დაიწყო, დანარჩენები გავიდნენ და მარტო დატოვეს, ქალი არ განძრეულა, მაგიდაზე წაკუზული იყო და ელოდებოდა, ტრაკი ბანჯგვლიანი ჰქონდა, არაუშავსო იფიქრა ნიკომ, აინტერესებდა ცოლის გარდა სხვა ქალი როგორი იყო. საქმეს შეუდგა, ბიძგებს აკეთებდა და გულზე (უკვე ვერცხლის ჯაჭვით) დაკიდული ორი კალიცო უთამაშებდა, სიამოვნებისგან თვალები დახუჭა, უკვე უნდა გაეთავებინა, სწორედ ამ დროს მეძავმა პირველად ამოხედა ქვევიდან მთელი ამ დროის განმავლობაში და ჯერ ბეჭდები იცნო, მერე კი ერთადერთი შვილი რომელიც გააჩინა, ჯოჯოხეთურად ამოიბღავლა და მოიშორა ჩვენი ნიკო. ხელის კვრისთვის ყურადღება არ მიუქცევია ნიკოს, რაგდან სწორედ ამ დროს განიცადა ორგაზნი, ისეთი როგორიც არასდროს. თვალი როცა გაახილა კარისკენ გაქცეული მეძავი, ზუსტად იმდენად დაინახა, რამდენიც საჭირო იყო რომ ეცნო.

გაშეშებულა ჩვენი ნიკო. ასე მდგარა დილამდე, მერე კი სახლში აღარ დაბრუნებულა. უცხო ქალაქში წავიდა და იქ გიჟად ასაღებდა თავს და მათხოვრობდა. ასე გავიდა ოცამდე წელი. არაფერი უთხქვამს არასდროს ამაზე, ესეც ბიძიამ მომიყვა, რომ სიმთვრალეში წამოცდაო. მოკლედ ერთ დღეს ხეტიალ ხეტიალით, ისე რომ ვერც შემაჩნია, მშობლიურ ქალაქში დაბრუნდა. ქუჩაში ისევ გიჟობას და მათხოვრობას მიჰყო ხელი და მისკენ მომავალი შუა ხნის ქალი და ოციოდე წლის ყმაწვილი დაინახა და მათ აეტუზა, ფული მომეცითო. მხოლოდ გულზე დაკიდებული ბეჭდებით იცნო ნინამ თავისი ქმარი, ნიკოო დაიყვირა თვალებში ჩახედა და მას მერე არაფერი აღარც უთქვამს, მათი შვილის თქმით, სრულ კომაში და პარალიზშია. სწორედ ამ დღეს წამოვიდა ნიკო ჩვენს სოფელში და აქ დამკვიდრდა.

მეზობელმა მომიყვა რომ ჩვეულებრივად მოვიდაო, მართალია ჩამოძონძილად ეცვა მაგრამ გამართულად ლაპარაკობდაო. მოსულა ასე და ორი დღე უვლია სოფელში უგზო უკვლოდ. ჩვეულებრივი იყო, არავისგან გამორჩეული, მაგრამ ერთ დღესაც მთვრალი დადგომია სწორედ ამ მეზობელს, რომელიც ოქრომჭედელი იყო, დადგომია თავს და უთქვამს ბეჭედი მაქვს გასაყიდიო, მეზობელს პირი დაუღია, ძალიან ძვირფასი იყოო, იმის ნახევარი არ მიმიცია რაც ღირდა და დღემდე ვნანობ ამას, მაგრამ რაც ფული მქონდა სახლში მთლიანად გადავუხადეო. წასულა მეორე დღეს და შავ ბაზარზე ორჯერ ძვირად გაუყიდია. ნიკო კი ისევ ღობე ყორეს ედებოდა და სოფელს გარს უვლიდა. სანამ კიდე ერთხელ არ მისულა ჩემს მეზობელთან, ოქრომჭედელთან, მეორე ბეჭედით, ამჯერად ცოტა მეტი მივეციო ასე მითხრა. ამ დღის მერე ნიკო ფხიზელი არავის უნახავს.