ზეცით ცრემლად დავიღვარე,
ცრემლი მიწას არ შევახე,
მიწა წრემლად მაშინ მექცა,
როცა გრძნობა გავიღრმავე.

შენ ჩემ ფიქრად მაშინ დარჩი,
როცა გაქრი ფიქრის დარდში
ჩემს სამყაროს შეუერთდი,
მოწამეა თავად ღმერთი.

თუმცა არად ისევ მაგდებ,
ვიცი, ისევ შემიყვარებ,
მე გრძნობებში გარკვეული,
ჩუმად ვზივარ გარინდული.

მე თუთუნის კვამლში ვზივარ
და ლუდის ბოთლს უმზერ წრფელად,
ლოთი კაცი არ გეგონოთ,
მაგრამ ისიც მჯობნის ბევრად

ჩემეული სამყარო მაქვს,
თითოეულის მსგავსად ყველას,
საერთო კი ერთიც ჩვენ გვაქვს
წარმოადგენს ბრძოლის გეგმას.

ცხოვრება კი ბრძოლის წესებს
ჩვენ ფიქრებში დაამკვიდრებს,
აქ ძლიერი არ იმარჯვებს
არც სისუტით გაგიმართლებს....