ეკას


თოვაა გარეთ... ამინდების ვიწრო სასულეს
ქარი გადასცდა... ცას თვალიდან ზამთარი წასკდა.
ღამეა, გწერ და (როგორც ხდება) წერა მასრულებს,_
ვმთავრდები წერტილ-ჩახველებით, ანუ მაქვს ასთმა.

გწერ... მაგრამ ვიცი, ამ წერილით გიფუჭებ გუმანს,
ალბათ ხვდები, რომ თავად არ მწერს ლექსი... და თემა
არაფერს ამბობს. ვსაუბრობ და სიტყვები დუმან,
ანუ სტრიქონებს გაუმწვავდათ ლექსის ანთება.

თოვაა, მაგრამ ახლა ჩემთვის წვიმები წვიმან...
უყურე, ცასაც თავზე შავი ღრუბლის ჩადრი აქვს.
ანუ გლოვობს და... მე კი შენი სიშორე მცივა,
ანუ მზეები ჩემს ამინდში მუდამ ჩადიან!..

გწერ... და ზამთარი პოეზიას უფრო ჰგავს, რადგან
იცის ზვავები, დიდთოვლობა, ჩამარხვა, რბევა...
იტყვიან მერე, ამ სტრიქონში გაყინულ ადამს,
ამ სტრიქონიდან მაცდურ ნაყოფს აწვდიდა ევა.

გწერ... და ავად ვარ, ანუ ასთმა, ანუ ცხელება
მაქვს და მაწუხებს შინაგანი სიცხე და გვალვა.
წერა მასრულებს და ვმთავრდები სამი ხველებით,
გავდივარ თოვლში
და თავმოყრილ
სიცივეს
ვკვალავ...