(გაგრძელება)

თურმე, თინიკოს იქინე მისი გამზდელიც ხლებია,
უთხრა: წაი და მომართვი, თუ რამე მიგროებია!
თლა დაარიგა ყველაი - ოქრო, ვერცხლი და ალმასი -
ტიტუუ-ო, სიხარულისგან კიოდა მთელი დარბაზი.

ამასობაში როსტომამ ქი ჩამუუშვა ჩიჩვირი -
თლა დაავიწყდა სტუმრებიც, მასპინძლობაც და სირცხვილიც.
ავთანდილამ და სოგრატამ რავარც შეარეს თვალები,
იფიქრეს, ოქროს ჯავრობსო, ნაშრომ-ნაგროებს წვალებით.

სოგრატამ უთხრა: როსტომა, დაწყნარდი, რას იჯღანები,
ხომ იცი, რაცხა აბდლები არიენ აი ქალები,
ვიცი, თინიკოს სიშტერით მთელი ქონება დაღუპე -
ამაზე მაშინ გეფიქრა, ტახტზე რომ წამოასკუპე!

როსტომას სული შეეკმა, გადაჩიჩინდა ამაზე -
სოგრატა ჩემი წუწკობა ვის უთქვამს ამქვეყანაზე,
მაგას არ ვჯავრობ - ვბერდები, უპატრონოდ მყავს თინაი,
მე თუ ფეხები გავფშიკე, მაგის პატრონი ვინ არი?!

მანახა ვინცხა ყაძახი, ჩავაბარებდი ამ გოგოს,
მარა ვინ ვნახო იმფერი, მე რომ რამეში მაჯობოს -
ჩემ მტერს მიეცეს იმედი ამ ჩვენი ავთანდილაის,
@მის გაზდას შევეწირე და იზღირენკება ძვილაი.

უი მეისპე, როსტომა, ვერ იყურები თვალებში -
ავთანდილაი არ ვიყო, შენ თუ მაჯობო რამეში!
ამწუთას შეგეჯიბრები, რაშიც შენ იტყვი, იმაში,
თუ გინდა ტყეში წევიდეთ, მშვილდი ვისროლოთ მიზანში!

როსტომამ უთხრა: ნამეტანს ნუ ატლიკინებ მაგ ენას,
იცი, რომ აფერს არ გიზამ - იმიზა ბედავ მაგხელას.
შეგეჯიბრები შე გლახა, მეისპო შენი გაჩენა,
თავი გგონია რაცხა და თლა ტყულა მყავხარ სარჩენად!

მარა მისმინე: ხომ იცი, ტყულაი მე არ ვიწვალებ,
შენ თუ ამფერი ბიჭი ხარ, მოი და დამენიზლავე -
ვინცხა წააგებს, სამი დღე უქუდოდ უნდა იაროს! -
ახლა წაი და ხვალ დილას ბევრი არ დეიგვიანო!

მონადირეებს უბრძანა: რას დაგიღიენ პირები,
წაით, ნადირი მორეკეთ, უნდა ვქნა დანაპირები,
აშალეთ აი მაგიდა (ადგომას თქვენით ვერ ხთებით),
ხვალ დილას ნადირობაზე ყველაი მოწმეთ მეხლებით!

           
      ავთანდილაის და როსტომაის ნადირობა

თლა სისხამ დილას მიადგა როსტომას ავთანდილაი,
წინღამინდელი ნასვამი თვალებს ანჭყერდა ძვილაი,
კაღამ ვერ იცნეს ელანძე, ისთე ჩეეცვა ყაზირალს,
მონებს უბრძანა: როსტომა წამევიდესო, თვარ ძინავს.

წევიდენ ჭენებ-ჭენებით, ცხენებს დააძრეს ნალები,
იმფერი მტვერი აყარეს, მზესაც წუუფსეს თვალები,
ირემი, თხაი, მელიე არ გუუშვიენ ცოცხალი,
იმგენის საცოდაობით დაგცვინდებოდა კურცხალი.

ტყეს რომ მიადგენ, მერე თქვეს, ქი დევისვენოთ ახლაო,
ორივე იმას ამბობდა, მე მოგიგე შე გლახაო,
ამინუთში თქვით, მონებო, ვინ უფრო მეტი დაწყვიტა -
გირჩევთ, სიმართლე თქვათ, თვარა მაგ თავებს ძირში წაგწყვიტავთ!

ნუ წაგვჭრი თავებს, მეფეო, გაფიცებთ, იმ შენ თინიკოს,
შენი მოკლული ნადირი ოთხმოცდაათი ქი იყო,
მარა რათ გინდა?!- ას ათი ამ შეჩვენებულს მოუკლავს,
არასფერს არ ააცილა, რაცხაზე თვალი მუუკრავს.

სულ არ ელოდა როსტომა, მონების ამფერ მსაჯობას,
გაგიჟდა სიხარულისგან, ავთანდილამ რომ აჯობა,
სიცილით მოკტა, ცხენიდან ჩამოხტა, ჩრდილში გაჩერდა...
ღელეში ვინცხა ტიროდა - კაციშვილი ვერ ამჩნევდა...

                  ვინცხა გადარეულის ანბავი

ნახეს ვინცხა ღელისპირში, ცრემლი მიასხამდა თვალში,
გვერდზე კიდო ცხენი ედგა - სასტაული შავი რაში,
მარგალიტი ეეჩინჩხლა, რაფერც ვარსკლაები ცაში,
ეტყობა მაგრად უჭირდა - აღარ იყო აფერ თავში.

ტანზე კაბა ეცვა ყაძახს, ვეფხვის ტყავით შეკერილი,
ქუდიც ვეფხვის ტყავის ქონდა, ზოლებაი შეფერილი,
ხელში მათრახი ეკავა, შეჭედილი, მკლავზე მსხვილი,
ვინცხამ თვალი მოკრა, ხელათ დააფჩინა ყველამ პირი.
                    (გაგრძელება იქნება, მაგრამ როდის იქნება ღმერთმა იცის)