მთვარე ყულფშებმული
შედგა ეშაფოტზე,
ფეხის წვერ-თითებით
ჯალათს ემალება.
ისე სასტიკია
ღამის განაჩენი
მაგრამ სასიკვდილოდ
მაინც მემეტება.

ქუჩის ლაბირინთებს
თავგაბეზრებული,
შუქი ვერცხლისფერი
ცივად ეპარება,
ბოლო ნამღერივით
უკანასკნელ წამებს
სეზონარეული
ითვლის თუთარჩელა.

ჩუმად ჩავასვენე 
გული სარკოფაგში,
ჩემთვის უშენობა
უდრის ანათემას,
ახლა ისე მტკივა
როგორც არასოდეს,
აღარც მთვარე მახსოვს
და არც შებრალება.

ჯალათს დავავიწყდით
თითქოს სამუდამოდ,
ვინმემ ხელი გვკარით,
დავდოთ შეთანხმება.
ჰო და დავამშვენებთ
ვგონებ მე და მთვარე
ცჰვენი სხეულებით
ბედის სახრჩობელას.