არაფერი მეგულება ლექსების წერაზე დიდი სისულელე,ხანდახან.
იშვიათად,ფაქტიურად არ ვარ პოეზიის მკითხველი.
პროზაში უკეთ ვარ,ჩემი წერისაც და სხვისი კითხვის დროს.
გარითმული და მოპრანჭული დაბოლოებები პოეზია არა.
პოეზია,სულის მუსიკის ინდივიდუალურად და გარეთ ლამაზად გამოფენაა.
მე არ ვთვლი რომ პოეტი ვარ.
მე უბრალოდ წერის უნარი მაქვს.
ვგრძნობ,რომ შემიძლია და გამომდის ხანდახან,
რომ ამის გამო პოეტი არ ვარ.
პოეტები ჩიტები არიან_
უმუსიკოდ და ყველა სხვა საშუალების გარეშე,
საოცარ რითმებს რომ ქმნიან უკაცრიელ სივრცეებში,
ქალაქურ ხმაურებში.უსიერში.ტყეში.სიჩუმეში.
ადამიანებს სულ სჭირდებათ სახელების დარქმევა.
სტატუსების მინიჭება.
გარემოებების მონიშვნა.
სიტუაციების დამახსოვრება.
მე არ ვარ პოეტი,მიგონებენ.იტყუებიან.ჩემს დასამახსოვრებლად სჭირდებათ.
არადა,წარმოდეგენა რომ ჰქონდეთ,სულ ოდნავ მაინც,
როგორი უსტატუსო და უსახელო ვარ,
უარეს სახელს დამარქმევდნენ,ვიდრე პოეტია...