მოილია  ოქროვანმა იმ კორომმა  ხმიანება
არყის ხეთა მხიარული ენით 
და  წეროებს აღარავინ ენანებათ,
გულს აღონებს  გუნდი გადამფრენი.

დასანანი? ყველა მოხეტიალეა -
შინ შემოვა, მიდის, უხმობს არე.
ყველა წასულს სიზმრად  ხედავს, მთვლემარეა
კანაფი და  ტბორზე -  ბადრი მთვარე.

ვუცქერ ზეცას ტრიალ მინდვრად მარტო მდგარი
და წეროებს ერეკება ქარი.
მაგონდება სიჭაბუკე  პირმცინარი,
თუმც არ ვნანობ წარსულს მოფიქრალი.

გაფანტული წლები მე არ მენანება
და არც სული  იასამნისფერი.
ბაღში ცირცლის კოცონია.  მხურვალება
ვერ გაათბობს ვერვის  მონაბერი.

ვერც კუნწულებს დასწვავს ცეცხლის ელვარება,
ვერც სიყვითლე -  ბალახს ვერას ავნებს.
წყნარად, როგორც ხე ხმელ ფოთლებს ეთხოვება,
ვფანტავ ირგვლივ სიტყვებს ნაღვლიანებს.

და თუ დადგა  მონახვეტის გროვად ჟამმა,
  ის,  რაც  ქარმა ფანტა, მიანება,
თქვით ამრიგად, რომ ....კორომმა ოქროვანმა,
მოილია სათნო ხმიანება.
1924


Сергей Есенин -  Отговорила роща золотая

Отговорила роща золотая
Березовым, веселым языком,
И журавли, печально пролетая,
Уж не жалеют больше ни о ком.

Кого жалеть? Ведь каждый в мире странник -
Пройдет, зайдет и вновь оставит дом.
О всех ушедших грезит конопляник
С широким месяцем над голубым прудом.

Стою один среди равнины голой,
А журавлей относит ветер в даль,
Я полон дум о юности веселой,
Но ничего в прошедшем мне не жаль.

Не жаль мне лет, растраченных напрасно,
Не жаль души сиреневую цветь.
В саду горит костер рябины красной,
Но никого не может он согреть.

Не обгорят рябиновые кисти,
От желтизны не пропадет трава,
Как дерево роняет тихо листья,
Так я роняю грустные слова.

И если время, ветром разметая,
Сгребет их все в один ненужный ком...
Скажите так... что роща золотая
Отговорила милым языком.

1924