ყველგან ვდებ, სადაც შემიძლია


მისმინეთ პოეტებო , ასევე ადამიანებო, ვისაც გსურთ ამ, სიფრიფანა-ფრთებ- მიწებებული ლოდივით მძიმე სახელის ზიდვა!
----------

ეს რამდენიმე დღე და ღამე ჩემთვის წამებად იქცა.
ოკეანის გაღმიდან, რაც შემიძლია, ,,ვირტუალურად' ხმის მიწვდენას ვცდილობ.
  იქ, კანცელარასთან ჩემი  უმცროსი ძმები და შვილები -  თანამედროვე საქართველოს ახალგაზრდა პოეტთა საუკეთესო ნაწილი ამ ყინვა-ავდარში, დღე და ღამ მხარში უდგანან  ნიკა ჩერქეზიშვილს - უნიჭიერეს, უპატიოსნეს  ახალგაზრდა პოეტსა და ადამიანს, რომელსაც უსამართლობასა და ნეპოტიზმთან ბრძოლაში თავი სასიკვდილოდ აქვს გადადებული.
    ეს მხოლოდ მისი ომი არ არის.
      ლამის ყველა თქვენგანი ასეთივე მსხვერპლია.
      ზოგი აცნობიერებს ამას და ფარხმალდაყრილი, ენაგაკმედილი ითმენს, ზოგი- ვერც ხვდება.
      ვინც  ნიკას და დანარჩენ მეგობრებს უსაყვედურებთ, აქამდე, სხვები რომ იჩაგრებოდნენ, სად იყავითო. ეგ კითხვა ჯერ საკუთარ თავს დაუსვით.
    სად იყავით ან ადრე, ან ახლა სად ხართ?
    მე შემეზიზღებოდა საკუთარი თავი, ახლა სადმე, ახლო- მახლო რომ ვიყო, ფეხები მებას, განძრევა შემეძლოს, პლედი მაინც მქონდეს შემოსახვევად ამ ყინვაში და თუნდაც ხუთი წუთით  იქ არ მივიდე,  არ გავამხნეო.
        გადავჩხრიკე ჩემი გული, გონება და მეხსიერება და დარწმუნებით ვამბობ:
მე მაქვს მორალური უფლება ამ სიტყვების თქმისა,
    რადგან ვიყავი პოეტ ბადრი გუგუშვილის გვერდით, როცა ის მწერალთა კავშირს შენობაში შიმშილობდა, ჩემი იმდროინდელი ცუდი პირადი მდგომარეობის მიუხედავად.
  (სამწუხაროდ, მან ისე, როგორც მე წინასწარ ვგრძნობდი, თვითმკველობით დაასრულა სიცოცხლე).
მე ერთ- ერთი პირველი ვიდექი, ჩემი კოლეგების, ჟურნალ ,,ჩვენი მწერლობს' თანამშრომელთა გვერდით, როცა მათი ოფისი ვანდალურად დაარბიეს...და არა მხოლოდ ვიდექი.
დ ა. შ.
  დადექით იქ, თუნდაც ხუთი წუთი, სადაც დღეს და მუდამ უნდა იდგეთ!

ნინო დარბაისელი სტრონი
აშშ

კრძალვით  აღსავსე  ნათქვამია  მკითხველისათვისაც  კი.
ვინ  იტყვის  და  ვინ  წაიკითხავს  და  მერამდენედ  არც  იმდენად  მნიშვნელოვანია.

ყველაფერი დასწრებაზეა :)

მთარგმნელთა საჯილდაო ქვაა ეს ლექსი.

არაუშავს, სიყვარული მარტო პუშკინის საკუთრება
არ გახლავთ.
++