свой обиды каждый человек
проходит время и забывает.
а мой печаль, как вечный снег
не тает не тает
не тает ана и летом
и полуденный зимой
и знаю я. печаль-тоску мне ету
век носить с собой

  владимир высоцкий

თავისი წყენა ყველა ჩვენგანს,
დრო მიდის და ავიწყდება,
და ჩემი დარდი ვით მყინვარი,
აღარ დნება, აღარ დნება.
ვერ ადნობს მას ზამთრის შუადღე,,
და აღარც ზაფხული თბილი,
დარდიანი ეს საუკუნე,
ალბათ ჩემთვის იქნება გრილი.