ეს ზღვა შავი არარის
ჩემია და თეთრია.
მონატრება იქცევა,
და დღეები ღელავენ
ჩემი სიკვდილისაკენ
გადახვევა მკვეთრია.
შენი თმების ტალღები
მუხლებს შემოცელავენ..

არ ვბერდები მგონია
დღეებს ისევ ვინულებ,
არაფერი არ მრჩება
მხრებზე შემოსაცმელი,
უკან შავი ფონია,
გემია და ყინული
ისევ ოპიატები..
ისევ მე და სასმელი..

ახლა ტიტანიკი ვარ
წყალი უკვე ჩემშია...
ალბათ გადავხტებოდი
რომ მენახა ფიცარი..
სანამ შენი გვარი და
მისამართი შემშლია
მუზებივით მოვალ და
პოეტივით მიცანი..