მე დავეძებდი ახალ მიწებს
და არ ვიცოდი
თუ როგორ ვზრდიდი ჩემს პლანეტას
ახალ ცოდვებით:მკვლელობებით და
წარღვნის შიშით.
მერე ბავშვივით შევუერთდი შენს მდინარეებს
ჩამსვი უმწეო, უნიჩბო, ფიცრულა ნავში და
მომიყევი დაუწერელი ზღაპრები სახლზე,
სადაც არავის უცხოვრია და არც სმენიათ.
და აღარ ვიცი
რა ვუამბო თოვას და ქართა
ვინ დამიჯერებს ამ სიზმარს მართალს?!
ვინმე შენს იქით,
ვინმე შენს გარდა.
და მაშინ როცა
მწვანეყვავილას მზე დაცხრეება,
როგორც ყანაზე უეცარი ზაფხულის თქორი
ყველა თავთავზე სათითაოდ დატოვე მზერა
მოდი და მხარზე უმიზეზოდ დამადე ხელი,
თმაზე უკვალოდ შემომაპარე მინდვრის ღიღილო,
ავგაროზივით დამაფინე კანზე ჭორფლები
და...
დამაჯერე რომ მარტის მზესაც შეუძლია არ მოიტყუოს,
რომ ამინდებსაც შეუძლიათ იყვნენ ერთგული ჩემი განწყობის,
რომ სამყაროსაც შეუძლია იბრუნოს ასე, უსიყვარულოდ.
ან...
ადექი და გამოიგონე მეორე სახლი,
სადაც სარკმელსა და სარკმელს შორის გვექნება კარი
რომელიც გაიღება_
მხოლოდ ქარის საპირისპიროდ.