როცა ცა ჩინურ ტორტს დაემსგავსება, მე შემიძლია ავდგე და გავგიჟდე.



-ნიკოლას.. - ვეძახდი ჩურჩულით და მქონდა იმედი, რომ რამდენიმე ოთახს იქით გაიგებდა ჩემს ხმას.
ფეხზე წამოდგომის მეშინოდა, გაფრინდებოდა უთუოდ.
-ნიკოლას.. -  ჩავისურვილე კიდევ ერთხელ და ზურგს უკან მისი ნაბიჯები ვიგრძენი. თვალი ნელა გადავავლე სპილოსძვლისფერ ტილოებში გახვეულ ავეჯს, რამდენიმე წამში სარკეში გაჩნდა. მკლავით კარების ჩარჩოს მიეყრდნო და საღებავიანი ხელით მკითხა, რატომ მეძახდიო.
-თმაზე პეპელა მაზის.




ელვა მის ბეჭებზე - სიგიჟეა.
-ნიკოლას, გღვიძავს? - ჩემკენ მოტრიალდა.
-ქარი აუშვი, უნდა ვისუნთქო.




ჩვენ არ ვიმჩნევთ, რომ თავზე თმა ლამის მთლიანად გამცვივდა და მე ნიკოლასი მებრალება, რადგან დიდი დრო არ გასულა მას შემდეგ, რაც მასში პირველად ჩავიღვარე ფარვანებად.


ძალიან  რთულია, როცა ხედავ, როგორ განიცდის ვიღაც წინასწარ ტრაგედიას, რომელსაც აუცილებლად აჩუქებ.



ყველაზე იდეალურ სიჩუმეშიც კი ადამიანებს ყურში რაღაც ჩაგვწივის.