რა უცნაურია,
რომ ვდგავარ ახლა ფანჯარასთან
და დაჟინებით ვუყურებ
ქუჩაზე გადმომავალ გასაცოდავებულ მოხუცს,
წელში მოხრილს,
ტვირთად რომ აწევს მთელი ეს უმადური ცხოვრება
და ვწერ ამ ლექსს,
ნაცვლად იმისა,
ვიწვე ტახტზე
და მშვიდად ვუსმენდე გალიაში მყოფი იადონის გალობას,
რომელიც,
შეიძლება,
სინამდვილეში კი არ მღერის,
ყვირის,
ყვირის,
ყვირის.