მამ, გახსოვს ქმარს რომ დავშორდი, მეუბნებოდი, როცა ნერვები ყელზე მოგაჭერს და ცრემლების გადაყლაპვას ვეღარ ახერხებ, ღრმად ჩაისუნთქე ათჯერ და მოგეშვებაო...
   
  ...ახლა ისე ძალიან მინდა გკითხო, მამ, რა უნდა ვქნა, როცა  ყოველი ჩასუნთქვისას მტკივნეულად მეკუმშება გული და ზუსტად ვგრძნობ მის კონტურებს. რა უნდა ვქნა, როცა ცრემლები თვალებთან მიშეშდება და გულის რევა მეწყება ყველაფერზე, რასაც მისი სუნი არა აქვს, როცა უაზროდ მეჩვენება ყველა ადამიანის თვალები, რომლებიც მოყავისფრო არ არის და რომლებშიც ჩახედვისას არ ვხვდები, რომ მხოლოდ სულს გააჩნია ვნება და რომ იგი არის ერთადერთი სიწმინდე, რომ ეს ვნებაა ჩემი ერთადერთი ღმერთი.
  მამ, მე ამ თვალებით ვეზიარე ვნებას, გიგრძენი, როგორ იბადება იგი და მერე როგორ ჟონავს ტვინში, როგორ ათბობს სისხლს ან უფრო აცხელებს და ეს ცხელი, ბლანტი სითხე როგორ ასკდება ვენებს, როცა გულის არითმიით მთელს სხეულს აქაფებს და როცა აუტანლად ცხადი ვნება უტკბილესი ტკივილი ხდება...

  …მამ, უკვე მეცხრეჯერ ჩავისუნთქე, მაინც რომ მიჭერს ყელზე? მცივა და მაკანკალებს, სისხლი მეყინება მისი მოყავისფრო თვალების გარეშე. მახრჩობს ეს დაგროვილი ცრემლები … მაინც არ ვიტირებ, ახლა მეათეჯერ ჩავისუნთქავ და … მამ, ხომ მომეშვება?